အိမ္ရွင္

"အိမ္ရွင္"

ညီေလးေရ.....
မင္းအလာမွာ
တံခါးမေခါက္ ပါဘူး
ဟထားတဲ့အတုိင္း ၀င္လာခဲ့တယ္........။

ညီေလးေရ.....
မင္းအျပန္မွာ
ႏႈတ္ဆက္မသြား ပါဘူး
ဟထားတဲ့အတုိင္း ျပန္ထြက္သြားခဲ့တယ္....။

ညီေလးေရ......
မင္းနဲ႔ ငါ့ၾကားမွာ
ဘာမွတ္တမ္းမွ မရွိေတာ့
မင္းဘယ္သူလည္းငါမသိပါဘူး။

ညီေလးေရ......
မင္းရဲ့အၾကည့္က ရင္ကုိနင့္လွ်က္
မင္းရဲ့အၾကည့္က ရင္ကုိေႏွာင္ဖဲြ႔ေစတယ္။

ညီေလးေရ
မင္းအ၀င္အထြက္မွာ
တံခါးခ်ပ္ေလး
ေလဟပ္လုိ႔ လႈပ္ခါသြားတာ
မင္းသိမွ သိပါေလစ........။

ေအာင္ၾကည္မင္း

အလုပ္သမားကဒ္ နဲ႔ေဆး႐ုံကဒ္

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္၊ နည္းလမ္းေပါင္းစုံနဲ႔ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ၀င္ေရာက္လာသူမ်ားအတြက္ အလုပ္သမားကဒ္(ပန္းေရာင္)ရယ္၊ ေဆးကုသခြင့္ အာမခံကဒ္ (အျပာေရာင္) ရယ္ရွိ ရပါတယ္။ ဒီႏွစ္ကဒ္မရွိလုိ႔ကေတာ့ ရဲ (ဒါမွမဟုတ္) ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔ေဆး႐ုံေရာက္ရင္ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္ (အႀကီးအက်ယ္) တတ္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒီပန္းေရာင္ကဒ္ေလးမရွိလုိ႔ ကေတာ့ရဲနဲ႔ေတြ႔ရင္ ရွယ္ပါခင္ဗ်ာ လုံျခံဳေရးနဲ႔ အိပ္ရမယ္။ နယ္စပ္ကုိ လမ္းစား ရိတ္မကုန္ပဲျပန္ေရာက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွလည္းမအိပ္ျခင္ဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း မျပန္ျခင္ၾက ဘူးခင္ဗ်ာ။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ရဲ (ဒါမွမဟုတ္) ပုိက္ဆံရွာတဲ့ရဲနဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ အငုိေကာင္းရင္ ကုိယ့္မွာလည္း ပုိက္ ဆံဘတ္ေငြ ၅၀၀ မ်ိဳး ၁၀၀၀ မ်ိဳးပါသြားရင္အစဥ္ေျပတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒါကလည္းတစ္ခါ တစ္ေလမွပါခင္ဗ်ာ.... ကံ ကလည္းအျမဲတမ္းမွ မေကာင္းႏုိင္ပဲခင္ဗ်ာ။ ေျပးဖုိ႔ေတာ့မစဥ္းစားနဲ႔ ခင္ဗ်ာ ထုိင္းက ရဲေတြကလက္ေျဖာင့္တယ္ ခင္ဗ်ာ။ တျခားနယ္ကရဲေတာ့မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အပုိင္ကရဲက ေျဖာင့္မွ ေျဖာင့္ပဲမယုံမရွိနဲ႔ဟုိတေလာကပဲ တစ္ေယာက္ ေဆး႐ုံေရာက္သြားတယ္။

အလုပ္သမားကဒ္ရယ္၊ ေဆး႐ုံအာမခံကဒ္ေတြကုိ ထုိင္းအစုိးရကႏွစ္စဥ္၊ ႏွစ္တုိင္းမလုပ္ေပးပါဘူးခင္ဗ်ာ။
လုပ္ေပးတဲ့ႏွစ္ၾကရင္ ပန္းေရာင္ကဒ္အတြက္ (၃၉၀၀)ဘတ္နဲ႔ အျပာေရာင္ဘတ္အတြက္ (၁၉၀၀)ဘတ္ ေပါင္း(၅၈၀၀) ဘတ္ကုန္ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ပဲြစားခအၿပီးေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္သိရသေလာက္ ထုိင္းတစ္ႏုိင္ငံလုံးမွာ အသစ္မလုပ္ ေပးတာ ( ၂ ) ႏွစ္ရွိၿပီခင္ဗ်ာ။ ခြၽင္းခ်က္ အေနႏွင့္ မႏွစ္ကထုိင္းႏုိင္ငံ ေတာင္ပုိင္း ပသနီ၊ ရာလား၊ ဟတ္ယိုင္ ဘက္မွာေတာ့ လုပ္ေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေနာင္ႏွစ္ေတြ အတြက္ေတာ့ အသံပဲၾကားပါေသးတယ္ မေသခ်ာေသး ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ အခြင့္အေရးပါခင္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဖန္ငေဒသမွာေရႊ ့ေျပာင္း အလုပ္သမား (တစ္သိန္း)နီးပါးမွာ အလုပ္သမားကဒ္လုပ္တာ ၃ ေသာင္း ေက်ာ္ပဲရွိတယ္လုိ႔သိရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္တာလည္းလုိ႔ ဂ႐ုဏာေဒါေသာနဲ႔ ေမးလုိက္ရင္ ဇာတ္လမ္း ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ ခင္ဗ်ာ သူတုိ႔အပူနဲ႔သူတုိ႔ကုိး။ ၾကာၾကာေနေတာ့လည္းကြၽန္ေတာ္ မေမး၀ံ့ေတာ့ ပါဘူးတတ္ႏုိင္တာကုိပဲ အစြမ္းကုန္ ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။




ဒီအျပာေရာင္ကဒ္ေလးကေတာ့ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါ အသုံး၀င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ေဆး႐ုံမွတ္တမ္း ဌာနမွာနာမည္စာရင္းယူရင္း ဒီကဒ္ေလးပါပူးတဲြေပးလုိက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ (၃၀ဘတ္) ပဲယူပါတယ္။ ဒီကဒ္ေလးမျပႏုိင္ရင္ေတာ့ စာအုပ္သမားေတြအပါအ၀င္ ၾကသမွ်အတုိင္းသာရွင္းေပေတာ့ ေရႊ ့ေျပာင္းျမန္မာ အလုပ္သမားေတြအဖုိ႔ေတာ့ ေခါင္းမီးေတာက္တဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။
အလုပ္သမားကဒ္၊ ေဆး႐ုံအာမခံကဒ္ရွိတဲ့မိဘႏွစ္ပါးကေမြးလာတဲ့ သားသမီးေတြမွာ က်န္းမာေရးကိစၥမပူ ရပါဘူး။ ေဆး႐ုံမွာေမြးစာရင္းယူၿပီးရင္ ၿမိဳ ့နယ္႐ုံးကုိ အလုပ္သမားကဒ္ ေတြယူသြားၿပီး ေလွ်ာက္ရင္ခေလး အတြက္က်န္းမာေရးအာမကဒ္ေတြထုတ္ေပးပါတယ္။ ဘာကဒ္မွမရွိတဲ့မိဘခေလးေမြးမယ္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဒသမွာ ဘတ္ေငြတစ္ေသာင္းနီးပါးကုန္ၾကပါတယ္။ ေမြးလာတဲ့ခေလးၾကေတာ့ ေမြးစာရင္း တစ္ခုတည္းကုိပဲ ေဆး႐ုံကရမွာပါ။ အဲဒါေတာင္ခေလး၊ မိခင္က်န္းမာေနတဲ့ အေျခအေနေနာ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကမက်န္းမာဘူး ဆုိရင္ကုန္ၾကစားရိတ္သိျခင္ရင္ကြၽန္ေတာ့္လွမ္းေမးအိပ္ျခင္ၿပီ။

ေအာင္ၾကည္မင္း

"လက္အုပ္မိုးခ်ီ ေတာင္းပန္သည္"

"စက္တင္ဘာေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး" စတင္ေတာ့မွ ႏုိင္ငံေရး အသိေတြ ျပန္လည္ႏုိးႂကြလာခဲ့တယ္။ ဆႏၵျပပဲြ အရွိန္ေတြျမင့္တက္လာေတာ့ ရင္ထဲမွာ၀မ္းသာ၊ ၀မ္းနည္း အလုပ္ေတြအားလုံးရပ္ၿပီး သတင္းေတြ ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္ရင္း ေန႔ညေတြမွားခဲ့ရတယ္။
ၿဖိဳခဲြမႈေတြစတင္ေတာ့ အံကုိႀကိတ္၊ မ်က္ရည္ေတြၾကခဲ့ရတယ္။ သတင္းေတြကုိ ေကာ္ပီလုပ္၊ ဓာတ္ပုံေတြကုိ ဆဲြခ် ျပည္တြင္းမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္၊ အစုိးရဘယ္ေလာက္ထိရက္စက္ေနတယ္ ဆုိတာကုိျပည္ပေရာက္ အလုပ္သမားေတြကုိ ျဖန္႔ေ၀ေန႐ုံနဲ႔ တာ၀န္ေက်ၿပီလုိ႔ မယူဆႏုိင္ေတာ့ အသက္၊ ေသြး၊ ေခြၽးေတြစေတးေနခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား။ စစ္အစုိးရ၀င္ဆီးၿပီး ပစ္ခတ္ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ေငြၾကာယံေက်ာင္းတုိက္၊ မုိးေကာင္းေက်ာင္းတုိက္ ေတြဆုိတာ မိမိမွီခိုႀကီးျပင္းလာခဲ့ ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ မိမိကုိရင္၀တ္ေတာ့ မုိးေကာင္းေက်ာင္းတုိက္မွာပါ။

အခုေတာ့ေသြးေတြဟာ လမ္းမေပၚတင္မက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းထဲမွာပါ စီးဆင္းေနခဲ့ရပါၿပီ။ ရင္မွာနာက်ည္းတယ္၊ ခံျပင္းတယ္၊ အံကုိႀကိတ္၊ မ်က္ရည္ၾကရင္း အတိတ္ကုိ သတိရမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခေလး ဘ၀ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ရဲ့ ၾသဂုတ္လ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ရန္ကင္းစစ္ေၾကာင္းဟာ ဂြတၱလစ္လမ္းအတုိင္း ဟာမစ္တစ္ ကုိျဖတ္ၿပီး ဆူးေလဘုရားလမ္းမေပၚမွ စစ္ေၾကာင္းႀကီးနဲ႔ေပါင္းမိတယ္။ လူတန္းႀကီးဟာေရွ႔ေနာက္မ်က္စိတဆုံး လူလွိဳင္းလုံးလုိျမင္ေနရတယ္။ ေရႊဂုံတုိင္ ပန္းခ်ီပန္းပု ေက်ာင္းေရွ ့ နားကုိကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ေတာ့ ေသနတ္ ပစ္သံေတြ စတင္ၾကားရပါေတာ့တယ္။ ေျပးသူေျပး လဲသူလဲ နဲ႔ အားလုံးဟာ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္း၀င္းထဲကုိ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံ၊ ေယာဂီသပတ္နဲ႔ ေက်ာင္းသူအစ္မ ေလး၊ ငါးေယာက္ေလာက္ ၀င္ေျပးပါတယ္။ စစ္သားေတြဟာေက်ာင္း၀င္းထဲ ကေျပးထြက္လာၿပီး၊ တံခါးကုိေစာင့္ကန္ၿပီးပိတ္လုိက္တဲ့ အတြက္ေက်ာင္းသူအစ္မ သုံးေလးေယာက္ေလာက္ လဲၾကသြားပါတယ္။ ဗုိက္ကုိစစ္ဖိနပ္၀တ္ေျခေထာက္ေတြ နဲ႔ကန္တယ္၊ ေခါင္းကုိေသနတ္ဒင္နဲ႔ ထုေတာ့ေသြးေတြျဖာခနဲ ထြက္ၿပီးလမ္းေပၚစီးၾကလာတယ္။ အ႐ုိက္ခံရတဲ့ အမ တစ္ေယာက္က ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ဆက္မၾကည့္၀ံ့ေတာ့ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္လည္း ဖိနပ္ေတြ၊ လက္ကုိင္ပု၀ါေတြ၊ ေသြးကြက္ေတြဟာျမင္မေကာင္း ေအာင္ႀကဲျပန္႔ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ေရႊက်င္ေက်ာင္းတုိက္ထဲ ၀င္ေျပးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပးတဲ့လမ္းမွာ အုတ္ေရတြင္းတစ္ခုရွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးေျပးႀကိဳတယ္။ ၿပီးေတာ့အိမ္သာ ထဲမွာ ေသာ့ခတ္ထားခဲ့တယ္။ အိမ္သာထဲေရာက္ေတာ့ ဘ၀တူ ၈ဦးေလာက္ရွိတာကုိ သိလုိက္ရတယ္။ ခဏေလာက္အၾကာမွာေတာ့ စစ္ဖိနပ္အသံေတြနဲ႔အတူ ဒီမွာ လူရွိလားေမးသံေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအေပၚ တက္လာ သံေတြ ၾကားေနရတယ္၊ ဒီအခန္းကုိဘာျဖစ္လုိ႔ပိ္တ္ထားတာလည္း ေမးေတာ့ အထဲကလူေတြရဲ့ အသက္႐ႈသံေတြ ဟာရပ္ၿပီးအားလုံးဟာေတာင့္ေတာင့္ ႀကီးေတြျဖစ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဦးပဇင္းက အိမ္သာ အေဟာင္းပါ ပ်က္ေနလုိ႔ပိတ္ထားတာ လုိ႔ေျပာသံႏွင့္အတူ ျပန္ဆင္းသြားသံေတြ ၾကားေနေတာ့မွ အထဲက လူေတြရဲ့ အသက္႐ႈသံေတြကုိ ျပန္ၾကားရေတာ့တယ္။ အိမ္သာထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေနခဲ့ရတယ္၊ ေညာင္း ရင္တေယာက္တလဲ ထုိင္ရတယ္။ အျပင္မွာေသနတ္သံေတြတိတ္ၿပီး စစ္ကားေတြျပန္ထြက္ သြားေတာ့မွ အိမ္ကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ဘုရား။
အရွင္ဘုရား ဘုရားတပည့္ေတာ္ မေမ့ပါဘုရား။ အခုအခါ အရွင္ဘုရားတုိ႔ အလွည့္မွတပည့္ေတာ္ဘာမွ မတတ္ႏုိင္၊ မလုပ္ေပးႏုိင္တာကုိခြင့္လႊတ္ေတာ္ မူပါရန္ လက္အုပ္မုိးခ်ီလုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဘုရား..... ေတာင္းပန္ပါတယ္ဘုရား.............။
ေရးျဖစ္ခဲ့တာ စက္တင္ဘာလကတည္းကပါ အခုမွတင္ျဖစ္တယ္။ ေအာင္ၾကည္မင္း

ကေလးနဲ႔ေသြး

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာ(၁၆ ရက္) ေန႔ ည (၁၂ နာရီ) ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဖုန္းေကာ တစ္ေကာ၀င္လာတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ေသြးအန္လုိ႔တဲ့။ ျပင္စရာရွိတာ ေတြျပင္ဆင္ၿပီးခေလးေနတဲ့ပန္းရံကုိ ခ်က္ျခင္းဆုိ သလုိပဲ ထလုိက္သြားရတယ္။ ဟုိေရာက္ ျမင္ကြင္းက သနားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ကေလးခင္ဗ်ာေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္း ေနၿပီ။ ပန္းရံလုပ္သားေတြ ျဖစ္တဲ့ ကေလးေလး မိဘ ခင္ဗ်ာ ေရာဂါႀကီးမား လွတဲ့သား အတြက္ ကုသမႈေပး ဖုိ႔မတက္ႏုိင္ ၾကဘူး။

ဒီကေလးကုိ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၆ ဇြန္လွိဴင္ လေလာက္ကတည္းက က်န္းမာေရးဌာန ကကုသေပးေနတာပါ။ တ ေကာပါေဆး႐ုံ မွတဆင့္ စူရဌာနီ ေဆး႐ုံေရာက္တဲ့ အထိကုိကေလးမွာ ဘာေရာဂါျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရာဂါသတ္မွတ္ခ်က္မေပးႏုိင္ေသးပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က စမ္းသပ္္ၾကည့္မိေတာ့ သရက္ ရြက္ေနရာ၀မ္းဗုိက္ဟာ ေပ်ာ့ေနတယ္ (ဒါေတာင္ နံ႐ုိးေအာက္ကုိ ၁၀ စင္တီမီတာေလာက္ထိ ရွိေနတုန္းပါ။) သက္သာ တယ္ထင္လုိ႔ ၀မ္းသာေနတာ အခုလုိ ႐ုတ္တရက္ထျဖစ္ေတာ့ မတက္ႏုိင္ပါဘူး တေကာပါေဆး႐ုံကုိ ပဲပုိ႔ေပးရ မွာပါပဲ။ တေကာပါေဆး႐ုံကုိ ေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း စတင္စြန္လႊတ္ေတာ့တာပါ။ တေကာပါေဆး႐ုံေရာက္ရင္လူစင္စစ္ကေန စြန္ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေကာ့ေနေအာင္ကုိခံစားရေတာ့တာပါပဲ။ ေဆး႐ုံဘတ္ (က်န္းမာေရးအာမခံကဒ္) ရွိလား။ ေဆး႐ုံတက္ၿပီး ပုိက္ဆံမရွင္းလုိ႔ ကေတာ့ ရဲတုိင္ၿပီး ဖမ္းခုိင္းမယ္ (တကယ္လည္း ဖမ္းခုိင္းတာ သက္ေသရွိပါတယ္။) ဘယ္မွာ လည္းအရင္ကေဆး႐ုံမွတ္တမ္းအေဟာင္းေတြ စုံေနတာပါ အားလုံးကုိ႐ႈတ္လုိ႔။ ည ၂ နာရီေက်ာ္မွ ေဆး႐ုံကျပန္လာရတယ္။ မအိပ္ပဲမုိးလင္းတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ ပါပဲ။ ဒီေန႔မွာ (၁၉ရက္ေန႔) ခေလးသက္သာလာလုိ႔ ေဆး႐ုံကဆင္းႏုိင္ဖုိ႔ သြားေရာက္လုပ္ကုိင္ေပးရတာ နဲ႔မနက္ပုိင္းတစ္ပုိင္း ကုန္သြားတယ္။ ေန႔ခင္းပုိင္းမွာ ပညာသင္ေလးေတြကုိ HIV/AIDS အေၾကာင္းေဆြးေႏြး ေပးရတယ္။ ညေနပုိင္း မွာ ေဆးခန္း (ေကာင္းစလင္းခန္း) ကုိသြားၿပီး လူနာေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။

HEALTH AND HUMAN RIGHTS

HEALTH AND HUMAN RIGHTS THE BURMESE REFUGEE EXPERIENCE

September 11,2007

The relationship between human rights and health is immediate, persistent and insistent. In the presence of poverty, health suffers. In the presence of a stable system for providing health care, lack of access to that system prevents cure and stifles prevention. Anguish accompanying loss of one’s family, alienation in another culture, removal of known support systems impairs the ability to withstand illness. Lack of documentation of one’s existence within a society creates a sense of isolation and abandonment that is productive of adverse emotional responses to stress. If one is unable to communicate with those providing health care, any potential positive effect of health care is blunted if not completely abolished. Epidemiologic studies over the past twenty years have firmly connected both income and social inequality with increased burden of disease, reduction of longevity, increased infant and population mortality rates. Absence of good sanitation and effective protection from environmental mediators (insects, changes in temperature, pollution) reduces the ability of families to optimally protect their children. Lack of adult education, especially for women, is perhaps the most important barrier to child health. All of these obstacles and challenges confront the many thousands of Burmese refugees who have come to Thailand in recent years.

We have been spending the last six weeks volunteering with Grassroots Human Rights Education and Development Committee (GHRE), a Burmese-initiated program in Phang Nga province serving Burmese refugees, many of whom are without work permits. Led by Htoo Chit, an experienced leader, GHRE provides a spectrum of programs and services meeting diverse needs of the Burmese people in the area, including programs to enhance migrants’ development, education, school and community health, mobile teaching services, empowerment of women, human rights education and advocacy. We are retired faculty members from the Department of Pediatrics (REG) of the School of Medicine and the Division of Community Health Nursing (MAG) of the College of Nursing of the University of New Mexico in the United States. We have been working to assist a remarkable staff in improving and expanding health programs for children and their families. We have visited Learning Centers and Nursery Schools, established by GHRE, in isolated communities, centered around fishing villages, rubber plantations, chicken farms and construction sites. We have participated in assessing health status of children in school settings. Based on our previous work focused on the relation between health and human rights, we have seen that relationship displayed in direct and meaningful ways within the Burmese communities.

A few examples will, hopefully, demonstrate the urgency of the plight of Burmese refugees. A 45 year old man was seen in a Temporary Shelter, maintained by GHRE for people who have lost their jobs or who have suffered a major family disaster, suffering from abdominal pain and fever. With findings suggesting a severe intra-abdominal process, he was taken by us to the regional hospital. On entry to the Emergency Room, a nurse insisted that he be taken back, and to return the following morning. On our insistence, he was admitted; however, he died four days later in the hospital. A young member of our staff was thought to be suffering from malaria. She was kept waiting for five hours before a blood test was drawn, making sure that only she remained to be seen, following provision of services to all waiting Thai people. Ultimately, the diagnosis of malaria was established. A 14 year old boy had a cleft lip and palate which had remained uncared for; an American tourist provided the financial support that was required in order for a surgical repair to be done. In the absence of such support, the boy would still be functioning with that significant functional and cosmetic defect. A six year old boy, seen on a rubber plantation, presented with an immense inguinal hernia which would have been surgically repaired in any developed country many years earlier. A five year old boy was seen with an extremely large spleen and anemia, awaiting evaluation for years for potentially correctable disease. A number of adults suffer from work-related injuries, unable to have them either evaluated or managed. The violations of human rights overtly accompanying the recent state of virtual martial law affecting migrants in six provinces within Thailand have expanded the potential direct relationship between compromised human rights and health. The above examples, which we have personally witnessed, are magnified and multiplied throughout the communities where Burmese refugees live and try to work.

Millions of Burmese people have been forced to flee their culture and their country because of the stultifying, devious and devastating consequences of the military regime that has plummeted a once shining society to its current abysmal state. The history of people living along the Thai/Burmese border is complex and long, reflecting, undoubtedly, different political processes even within a common religious experience. The adverse effect of nationalism submerges the Burmese refugee population who must try to find a viable place in the society of a neighboring nation. Sent away from their own land by political oppression or economic deprivation, Burmese people must try to find a way to re-establish their sense of cultural solidity and economic viability. GHRE represents an important and significant entity attempting to assist Burmese people in their quest. The primary importance of people having their human rights appreciated, validated and realized is summarized by the strident plea framed by GHRE: No human is illegal!

Robert Greenberg, M.D. & Maggie Greenberg. R.N., Ph.D. – Volunteer from American Jewish World Service (AJWS)

Robert & Maggie Greenberg are retired faculty members from the Department of Pediatrics (REG) of the School of Medicine and the Division of Community Health Nursing (MAG) of the College of Nursing of the University of New Mexico in the United States.

They have been with (GHRE) from July to August, 2007 volunteering to assist a remarkable staff in improving and expanding health programs for children and their families. They visited Learning Centers and Nursery Schools, established by GHRE, in isolated communities, centered around fishing villages, rubber plantations, chicken farms and construction sites. They have participated in assessing health status of children in school settings.

လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးျပႆနာမ်ား

ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား၏ ေတြ႔ႀကံဳေနရေသာ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးျပႆနာမ်ား

စက္တင္ဘာ ၁၁ရက္ ၂၀၀၇။

လူ႔အခြင့္အေရးျပႆနာႏွင့္ က်န္းမာေရး ျပႆနာ တို႔မွာခြဲမရေအာင္အစဥ္ထာ၀ရ ဒြန္တြဲေနၾက၍ တခု ေပၚတခုျပင္းထန္ေသာသက္ေရာက္မႈရွိေနပါသည္။

လြန္စြာ ထိေရာက္ ေကာင္းမြန္ေသာ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ ရွိသည့္တိုင္ အခ်ဳိ႕ျပည္သူတို႔ ကို ထိေရာက္မႈမရွိႏိုင္ေအာင္ ဟန္႔တားေႏွာက္ယွက္ေနပါက ျပည္သူတရပ္လံုးကို ေရာဂါမွ ကာကြယ္ ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ ကုသေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ထိေရာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။

မိသားစု၀င္တဦးဦးႏွင့္ ေသကြဲကြဲရျခင္း၊ ဇာတိရပ္ရြာ၊ ရိုးရာအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ေ၀းကြာေနရျခင္း၊ ရရွိၿပီး သား အေထာက္အပံ့မ်ား ရုပ္သိမ္းခံရျခင္း စသည့္ လတ္တေလာ ျပႆနာမ်ားသည္ ခံစားေနရေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာအား ခုခံႏိုင္စြမ္းကုိ ေလ်ာ့နည္း ေစပါသည္။ မိမိတုိ႔ ေနထိုင္ရာ အရပ္ေဒသတြင္ တရား၀င္ မွတ္ပံုတင္ခြင့္ မရျခင္းသည္ ေရြ႕ေျပာင္း လုပ္သား အမ်ားစုကုိ အပယ္ခံဘ၀သုိ႔ တြန္းပုိ႔ေပး ေနသကဲ့သုိ႔ ခံစားရေစ၍ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းမႈ ကဲ့သုိ႔ေသာ အႏႈတ္လကၡဏာ ေဆာင္ေသာ စိတ္ခံစားမႈကို ေပးစြမ္း ႏိုင္ပါသည္။

က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ခက္ခဲျခင္းသည္ ထိေရာက္ေသာ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ကို အၿပီးအပိုင္ မဖယ္ရွားပစ္ႏုိင္သည့္တိုင္ ထိေရာက္မႈကုိ အားနည္းေစႏိုင္ပါသည္။ ကပ္ေရာဂါႏွင့္ ပတ္ သက္၍ အနွစ္ (၂၀)ၾကာ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္အရ ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈသည္ ျပည္သူလူထုအတြင္း ၀င္ေငြ ကြာဟမႈႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူမႈအဆင့္အတန္း ကြာဟမႈႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း တိုက္ရိုက္ ဆက္ စပ္ေနၿပီး၊ ေ၀ဒနာ ၀န္ထုပ္ကို ပိုမိုေလးလံေစပါသည္။ လူ႔သက္တမ္းေစ့ေအာင္ မေနရျခင္း၊ ကေလးသူ ငယ္ ေသဆံုးမႈႏႈန္း ျမင့္တက္လာျခင္း၊ ေရေကာင္းေရသန္႔ မရရွိျခင္း၊ ျခင္၊ ယင္၊ ပိုးမႊား၊ အပူဒဏ္ႏွင့္ ေလထုညစ္ညမ္းမႈ တုိးပြါးလာျခင္း တုိ႔သည္လည္း မိဘမ်ားအေနျဖင့္ မိမိသားသမီးမ်ားကို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးရာတြင္ ပိုမိုခက္ခဲေစပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအပါအ၀င္ မိဘမ်ားစာေပ ဗဟုသုတေခါင္းပါးျခင္း၊ သက္ႀကီးစာေပ သင္ယူမႈမရွိျခင္း တို႔ကလည္း ကေလးသူငယ္မ်ားကို က်န္းမာ ေရး ေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ ပုိမုိခက္ခဲေစပါသည္။ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္ မာႏိုင္ငံမွ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားသည္ အထက္ေဖာ္ျပပါ အခက္အခဲမ်ားကို တစုတစည္းတည္း ရင္ဆိုင္ ၾကဳံေတြ႔ေနၾကရပါသည္။

ကြၽႏု္ပ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ မၾကာေသးမီကပင္ ရက္သတၱပတ္ (၆)ပတ္ၾကာမွ် GHRE အဖြဲ႔အတြက္ လုပ္ အားေပးခဲ့ပါသည္။ ၎မွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ကိုယ္တိုင္ ထူေထာင္ထားေသာ လူမႈေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အဖြဲ႔ႀကီးျဖစ္၍ ဖန္ငေဒသရွိ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္ မရွိသူမ်ား အမ်ားစု ပါ၀င္ေသာ ခိုလႈံ သူမ်ားကို လူမႈေရးအရ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ အဖြဲ႔လည္းျဖစ္ပါသည္။

အဖြဲ႔အစည္းကို အေတြ႔အႀကံဳရွိ ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္သူ ဦးထူးခ်စ္မွ ဦးေဆာင္၍ အလုပ္သမားမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္ အေထြေထြကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္မည့္ စီမံကိန္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ လ်က္ရွိပါသည္။ ၎တို႔မွာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ ေရႊ႕ေျပာင္းကေလးသူငယ္ မ်ား ပညာေရး၊ လူထုက်န္းမာေရး ပညာေပးေရးႏွင့္ ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးေရး၊ Mobile စာသင္ေက်ာင္း မ်ားဖြင့္လွစ္ျခင္း၊ အမ်ဳိးသမီးစြမ္းအားျမႇင့္တင္ေရး၊လူ႔အခြင့္အေရးပညာေပးႏွင့္ ဥပေဒေရးရာအေထာက္ အကူျပဳ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု နယူးမကၱဆီကို တကၠသိုလ္ႀကီး၏ သူနာျပဳသိပၸံဌာနႏွင့္ REE ေဆးတကၠသိုလ္၏ လူထုက်န္းမာေရးႏွင့္ သူနာျပဳသိပၸံဌာန ကေလးေရာဂါ အထူးကုဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ အၿငိမ္းစားပါေမာကၡမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ GHRE ၏ အလြန္ဂုဏ္ယူထိုက္ေသာ က်န္းမာ ေရး၀န္ထမ္း တဦးအား ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပး ခဲ့ရပါသည္။ အဆုိပါ ၀န္ထမ္းမွာ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ ၎တို႔ မိသားစုတို႔၏ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကို အင္အားျမႇင့္တိုးခ်ဲ႕ ေဆာင္ရြက္ေနပါ သည္။ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔သည္ ေ၀းလံလွေသာ ၾကက္ေမြးျမဴေရးျခံမ်ား၊ တံငါရြာမ်ားႏွင့္ ရာဘာၿခံ၊ ပန္းရံလုပ္ ငန္းခြင္မ်ားတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းပိုင္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းမ်ား သို႔ သြားေရာက္ ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။

စာသင္ေက်ာင္းမ်ားရွိ ကေလးသူငယ္မ်ား က်န္းမာေရး စစ္ေဆးရာတြင္လည္း ကြၽႏု္ပ္တို႔ ပါ၀င္ကူညီ ပံ့ ပိုးခဲ့ပါသည္။ က်န္းမာေရး ျပႆနာႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ျပႆနာမ်ား ဆက္ႏြယ္ေနမႈကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ အ ခ်ိန္အတန္ၾကာ ေလ့လာေနခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ယခု ေရႊ႕ေျပာင္း ျမန္မာအလုပ္သမား မ်ား၏ အေျခအေနသည္ ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔၏ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားကုိ ပုိမုိခုိင္မာေစပါသည္။ ထုိေတြ႔ရွိခ်က္အရ ယင္းျပႆနာႏွစ္ခုမွာ တိုက္ ရိုက္ ဆက္ႏြယ္ေနၿပီး ေလးနက္ေသာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။

ကြၽႏု္ပ္တို႔ ကုိယ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့သည့္ သာဓက အခ်ဳိ႕ကို ၾကည့္ပါက ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ား၏ ကံၾကမၼာသည္ မည္မွ် အေရးတႀကီး ကူညီေျဖရွင္း လုပ္ေဆာင္ေပးရန္ လိုအပ္ေနေၾကာင္း သိသာ ေစ ႏိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ ပါသည္။

သာဓကတစ္ခုမွာ- GHRE ၏ အေရးေပၚေဂဟာ တခု၌ (၄၅)ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသား တဦးသည္ ၀မ္းဗိုက္ တြင္းေ၀ဒနာကို အျပင္းအထန္ နာက်င္ ခံစားေနရၿပီး၊ အဖ်ား (ကိုယ္အပူခ်ိန္) တက္လ်က္ရွိပါသည္။ အ ေရးေပၚေဂဟာ ဆိုသည္မွာ ထိုေဒသရွိ လတ္တေလာ အလုပ္အကိုင္ မရွိေသးသူမ်ား မိသားစုအခက္အ ခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဒုကၡႀကံဳေတြ႔ေန ရသူမ်ားကို ေခတၱခိုလႈံခြင့္ ေပးထားၿပီး စား၀တ္ေနေရး ျပႆနာ မ်ားကို ကူညီေျဖရွင္းေပးရာ ဌာနတခု ျဖစ္ပါသည္။

လူနာလကၡဏာကို ၾကည့္၍ လူနာသည္ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းပိုင္းတြင္ ျပင္းထန္ေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာရွိေန ေၾကာင္း သိရွိႏိုင္သျဖင့္ ၎ကို နီးစပ္ရာ ထိုင္းေဆးရံုသို႔ ကားျဖင့္ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ အေရးေပၚလူနာ ေဆာင္သို႔ ေရာက္မဆုိက္ပင္ တာ၀န္က် သူနာျပဳဆရာမမွ လူနာကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေခၚသြားရန္ႏွင့္ ေနာက္ေန႔မွ ျပန္ေခၚလာပါရန္ ဖိအားေပး ေျပာဆိုလ်က္ ရွိပါသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ၾကား၀င္၍ အႏူး အညြတ္ ေတာင္းပန္သျဖင့္ လူနာကို လက္ခံစစ္ေဆးကာ အတြင္းလူနာအျဖစ္ လက္ခံခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ရာ တြင္ (၄)ရက္ အၾကာတြင္ လူနာသည္ ေဆးရံု၌ပင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။

မိမိတို႔အဖြဲ႕အစည္းမွ ၀န္ထမ္းငယ္ တဦးမွာလည္း ငွက္ဖ်ားေရာဂါကို အျပင္းအထန္ ခံစားေနရသျဖင့္ ထုိင္းေဆးရုံသုိ႔ သြားေရာက္ခဲ့ပါသည္။ စစ္ေဆးခံရန္ ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ ထုိင္း အမ်ိဳးသား လူနာမကုန္ မခ်င္း သူမကို ေခၚယူစစ္ေဆးျခင္း မျပဳခဲ့ပါ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေသြးေဖာက္စစ္ေဆး၍ ငွက္ဖ်ားပိုး ေတြ႔ရွိ ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

(၁၄)ႏွစ္သား ေယာက်္ားေလး တစ္ဦးသည္လည္း ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ အာေခါင္ကြဲ၍ ေမြးဖြားလာသူ တဦးျဖစ္ ပါသည္။ ၎အားခြဲစိတ္ကုသေရး ကုန္က်စရိတ္ကို ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းခဲ့ေသာ အေမရိကန္ခရီးသြား တ ဦးသာ ေရာက္မလာပါက ထိုသူငယ္မွာ မည္မွ်ၾကာၾကာ ထိုအျဖစ္ဆိုးႏွင့္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ ေနရဦး မည္ မသိပါ။

ရာဘာျခံအလုပ္သမားတစ္ဦး၏ (၆)ႏွစ္အရြယ္ ကေလးသူငယ္တစ္ဦးမွာ အူက်ေရာဂါေၾကာင့္ လြန္စြာ ေနထိုင္ရ ခက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ တိုးတက္ ေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျဖစ္ပါက ၎ေရာဂါကို ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာေစာ၍ ကုသ ေပ်ာက္ကင္းႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

(၅)ႏွစ္သားေယာက်္ားေလးတစ္ဦးမွာလည္း သရက္ရြက္(ေဘလံုး)ေရာင္ယမ္း ျခင္းႏွင့္ ေသြးအားနည္း ေရာဂါကို အျပင္းအထန္ခံစားေနရပါသည္။ အလြယ္တကူ ကုသ၍ရပါလ်က္ ယခုခ်ိန္ထိ ေရာဂါစစ္ေဆး ခ်က္အေျဖကုိ ေစာင့္ဆိုင္းေနရဆဲျဖစ္ပါသည္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူမ်ားမွာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ထိခိုက္ဒဏ္ ရာ ရ၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လုပ္ငန္းခြင္ မသန္႔ရွင္းမလံုျခံဳ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ရရွိခဲ့သည့္ ေ၀ဒနာ မ်ားကို ကုလည္းမကုႏိုင္၊ ထိန္းခ်ဳပ္ကာကြယ္မႈလည္း မျပဳႏုိင္ဘဲ ရွိေနပါသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပုိင္း(၆)ခရိုင္အတြင္း ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ မတရားကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ျခယ္ ထားသည့္ မာရွယ္ေလာဆန္ဆန္ ဥပေဒသစ္ မ်ားေၾကာင့္ နဂိုက ႀကိဳးစား ညႇိႏႈိင္း ထိန္းခ်ဳပ္ ထားရသည့္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈႏွင့္ က်န္းမာ ေရးျပႆနာမ်ား ပုိမုိထင္းရွားလာပါသည္။ ၎တုိ႔၏ အျပန္ အလွန္ ဆက္ႏြယ္မႈ တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈ မ်ားမွာလည္း ပိုမိုအားေကာင္း လာပါသည္။

ကြၽႏု္ပ္တို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အထက္ပါ အျဖစ္ဆိုးမ်ားကို ထိုင္းႏိုင္ငံ တႏွံတလ်ားတြင္ ၀င္ ေရာက္ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနၾကေသာ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား မွာ ေန႔တဓူ၀ ခံစားေနၾက ရပါသည္။

တခ်ိန္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ တိုးတက္ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးကို ယခုလက္ရွိအေျခ အေနထိ စုပ္ျပတ္သြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာ စစ္အုပ္စု၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ လူမဆန္ ေသာ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈမ်ားမွ လြတ္ေအာင္ ေျပးလာရေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား သည္ မိမိတို႔၏ ေဒသ အိုးအိမ္၊ ဓေလ့ထုံးတမ္း၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ တို႔ကို စြန္႔လႊႊတ္၍ တိုင္းတပါးတြင္ ခိုလႈံေနၾကရပါသည္။ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ ခိုလႈံလာေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ၏ သမိုင္းေၾကာင္းမွာ ရႈပ္ေထြးရွည္လ်ားလွပါသည္။ ဘာသာ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ တမ်ဳိးတည္းျဖစ္ သည့္တိုင္ မတူညီေသာ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆႏွင့္ လုပ္ဟန္မ်ားေၾကာင့္ ပဋိပကၡသက္တမ္း ရွည္လ်ားလွ ပါသည္။

ေဘးကင္းရာ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ထြက္ေျပးခိုလႈံ ေနၾကရေသာ ျမန္မာ ဒုကၡသည္မ်ားအၾကား အစြန္းေရာက္ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒ၏ ေလာင္းရိပ္မ်ား ကပ္ၿငိေနဆဲလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ၎တို႔သည္ ႏိုင္ငံ ေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈ၊ စီးပြားေရးအရ နိမ့္က်မႈတို႔မွ ေ၀းရာသို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ လာၾကေသာ ျမန္မာတို႔ သည္ ေရာက္ရာ အရပ္တြင္လည္း ရိုးရာအစဥ္အလာ ထိန္းသိမ္းေရး၊ ရွင္သန္ေနထိုင္ေရး တို႔အတြက္ ဆက္လက္ လံုးပန္း လႈပ္ရွားရုန္းကန္ ေနၾကရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသို႔ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကေသာ အေ၀းေရာက္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ အေထာက္အပံ့ေပးရန္ ႀကိဳးစား ေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ျပရုဂ္တစ္ခုမွာ GHRE ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ေမြးရာပါ အခြင့္အေရး အလံုးစံုရရွိေရး၊ ၎အခြင့္ အေရးမ်ား အသိအမွတ္ျပဳ ခံရေရးႏွင့္ အျပည့္အ၀ ခံစားရေရးတို႔သည္ လူသားအားလံုး အတြက္ မည္မွ်အေရးပါေၾကာင္းကို “ေလာကတြင္ တရားမ၀င္ ေသာ လူပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးမွ် မရွိပါ။’’ ဟူေသာ GHRE ၏ ျပင္းျပလွေသာ ေဆာင္ပုဒ္ (သို႔မဟုတ္) ဆႏၵ ျဖင့္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ ေဖၚျပ လုိပါေတာ့သည္။ (No Human is illegal)

Margaret A. Greenberg, R.N., Ph. D Robert E. Greenberg, M.D

(စကားခ်ပ္)

ကြၽန္ေတာ္လက္ရွိ တာ၀န္ယူ လုပ္ေဆာင္ေနရေသာက်န္းမာေရး ဌာနေလးသုိ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ဂ်ဴလုိင္လနဲ႔

ၾသ ဂုတ္လ ေတြမွာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ မွ ေဒါက္တာႏွစ္ဦးလာေရာက္ အကူအညီေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးထံမွ

ပညာတစ္ခ်ိဳ ့ကုိေလ့လာစည္းပူး ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ကုိကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလုပ္သားေတြ ေတြ႔ၾကံဳခံစား

ေနရတာေတြကုိ ေတြ႔ၾကံဳခြင့္ရ ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ၾကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ရ မႈကုိအထက္ပါ

အတုိင္းေရးသားထားခဲ့ပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အေပၚ Blogger ညီ၊ အစ္ကုိ၊ ေမာင္ႏွမမ်ား ပုိမုိသိရွိေစရန္ရည္ရြယ္ ပါတယ္။

ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း

မနက္ပုိင္း (၈)နာရီ၀န္းက်င္မွာ ႐ုံးကုိ ေက်ာင္းသား မိဘႏွစ္ဦး ေရာက္လာတယ္။ ႏွလုံးေရာဂါရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးရဲ့မိဘ ေတြျဖစ္ေနတယ္။ ခေလးရဲ့ က်န္းမာေရး အေျခ အေန၊ မိမိတုိ႔ က်န္းမာေရးဌာနရဲ့ လုပ္ေဆာင္ထား ေပးတဲ့ အေျခအေန ကုန္ၾက စားရိတ္ေတြကုိ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။

ေမြးရာပါႏွလုံးေရာဂါျဖစ္တဲ့အတြက္ ဖန္ငခ႐ုိင္မွာ ရွိတဲ့ ေဆး႐ုံေတြမွာ ကုသမႈမေပးႏုိင္ပါဘူး။ ဗန္ေကာက္ကုိ တက္ၿပီး ခဲြစိတ္ကုသမႈခံ ယူရမယ္။ အၾကမ္းမ်ဥ္းတြက္ ခ်က္ေပးထား တာက ခြဲစိတ္ကုသ စားရိတ္က (၆၀၀၀၀) ဘတ္၊ အနာၾကက္ ဖုိ႔ အခ်ိန္အတြက္ (၂၀၀၀၀)ဘတ္ အားလုံး စုစုေပါင္း (၈၀၀၀၀) ဘတ္ေလာက္ကုန္မယ္ ဒါေတာင္မွ ခရီးစား ရိတ္နဲ႔ လူနာေစာင့္စားရိတ္စားက ေတြမပါေသးဘူး၊ တစ္သိန္းအထက္မွာ ကုန္ၾကစားရိတ္ရွိတယ္။ ဒီလုိ ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ျပေတာ့လည္း မိဘေတြမ်က္ႏွာ မေကာင္းေရႊ ့ေျပာင္းအလုပ္သမား တစ္ဦးအေနနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနပါ။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔က်န္းမာေရးအဖဲြ႔အေနနဲ႔ အျခား NGOs ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္းပါ အားေပးစကားေျပာထားရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္း (၅)ေက်ာင္းနဲ႔ မူႀကိဳ ေက်ာင္း (၂) ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသူ/ သား (၅၀၀)နီးပါးရွိပါတယ္။ ကုန္ၾကစားရိတ္ႀကီးမားမဲ့ ေရာဂါသည္ေလးေတြ (၁၀)ဦးအထက္မွာ ရွိပါတယ္။
ေက်ာင္းသားမိဘနဲ႔ေတြ႔ဆုံအၿပီးမွာ ခူရဘူရီ စာသင္ေက်ာင္းကုိ က်န္းမာေရးပညာေပး အကဲျဖတ္ေမးခြန္း ေတြေမးဖုိ႔ သြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသား/သူ ၃၄ ဦး၀င္ေရာက္ေျဖဆုိတယ္။ သြားႏွင့္ ခံတြင္းက်န္းမာေရး အေၾကာင္း ကုိေမးခဲ့တယ္။
ၿပဳံးအလွပုိင္ရွင္ဖုိ႔ထက္ သြားဖုံးအလွပုိင္ရွင္ မျဖစ္ဖုိ႔ ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြ အေသအလည္း လုပ္ေနရတယ္။ က်န္းမာေရး မွတ္တမ္းလုပ္တာ ၃၀၀ ဦး ေလာက္အၿပီးမွာ ၂၀၀ ဦးေလာက္က သါြးေလးေခ်ာင္းအထက္မ ေကာင္း ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းပါ။ စိတ္ဓါတ္ေတြပါ ၾကတယ္။ ေၾသာ္.......အနာဂတ္ရဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ.......။
အျပန္မွာ ခေလးတစ္ေယာက္စာသင္ခန္း ထဲေရာက္ဖုိ႔ မိဘေတြနဲ႔သြားေဆြးေႏြးရတယ္။ အစဥ္မေျပခဲ့ပါဘူး။
(8.11.20)

Mobile Posting ေနာက္တနည္း

ဒီတခါ ေတာ့ Technolog ဘက္ ခဏေျပာင္းမယ္
Moblie Phone နဲ႕ Post နည္းေနာက္ တနည္း က လည္း
ကိုသူရိန္စိုး (Lit_Tiger) ကပဲ သင္ေပး သြားတာျဖစ္ပါတယ္...
ဒီနည္းက ပိုျပီးလုံျခဳံ စိတ္ခ်ရတယ္လို႕ ေျပာသြားပါတယ္....

Mobile Phone နဲ႕ Post မယ္ဆို ရင္ေတာ့ .. Mobile Phone မွာ ..
Email Setting အရင္ လုပ္ ရ ပါတယ္..
ရိုးရိုး Email နဲ႕ ဆို ရင္ ေတာ့ go@blogger.com ကို Mail တစ္ေဆာင္ လွမ္းပို႕ လိုက္ ရုံပါပဲ...
Mail ပို႕ျပီး ခဏၾကာတဲ့အခါ Postgateway ဆိုတဲ့ ေပးတေဆာင္ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္...
အဲဒီမွာ
Welcome! something.blogspot.com is your blog. Claim it at go.blogger.com with code: *SOMETHING*
ဆိုျပီပါပါတယ္.... go.blogger.com ကိုသြားလိုက္ပါ....

Claim Token ေနရာမွာ.. ေစာေစာ က သူေပးတဲ့ Code ကို ရိုက္ထည့္ပါ...
ျပီးရင္ Verify Your Registration မွာ သူေပးတဲ့ ပုံ စာ သားေလးကို ျပန္ရိုက္ထည့္ေပးပါ....

ျပီးလ်ွင္ သင့္ GMail Accout Username နဲ႕ Password ရိုက္ထည့္ေပးလိုက္ပါ....
ျပီလွ်င္ Switch to ဆိုျပီး သင့္ Blog ကို ျပပါလိမ့္မယ္.. သင့္ရဲ Blog ကို ေရြးျပီး... Continue သို႕နဲ႕ဆက္သြားပါ...
ဒါဆိုျပီးပါျပီ...
ေနာက္ တခါ Post ခ်င္လွ်င္ ... သင္ ေစာ ေစာ က သံုးတဲ့ Email နဲ႕ go@blogger.com ကို ေပးပို႕လုိက္တာနဲ႕
သင့္ Blog ကို တခါတည္းေရာက္သြားမွာပါ..... တျခားသူမ်ားလည္း..... သင့္ Blog ကို Mail နဲ႕ Post လို႕မရပါဘူး....
သင့္ Mail မဟုတ္လွ်င္ သင့္ Blog ကို မေရာက္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ.. ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္..

ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ေရႊေျပာင္းျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားဘ၀

ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္း၊ ဖန္ငခ႐ုိင္မွာ အလုပ္သမား (၁) သိန္းေက်ာ္ရွိပါတယ္။ အလုပ္သမားကဒ္တရား၀င္ကုိင္ ေဆာင္ထားတာက (၃) ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ၀င္ေရာက္ လုုပ္ကုိင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကေတာ့ ရာဘာျခံ၊ ပန္းရံ၊ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းနဲ႔ အနည္း စုကေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္၊ စတုိးဆုိင္ေတြမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ ကုိင္ေနၾကပါတယ္။

ရာဘာျခံ လုပ္သားေတြ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္း ေဆာင္တာေတြကေတာ့ အပင္ပုိင္ဆုိင္မွဳေပၚ မူတည္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ (၁၁)နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ စၿပီးရာဘာစည္းျခစ္ၾကပါတယ္။ မနက္ပုိင္း (၄)နာရီ ၀န္းက်င္ ေလာက္မွာ ရရွိလာတဲ့အစည္းေတြကုိ ျပန္သိမ္းရပါတယ္။ ေဒသအေခၚ အစည္း႐ုတ္တယ္ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ရာဘာျခံေတြက အစည္းသက္သက္ ကုိပဲေရာင္းတဲ့အတြက္ မနက္ပုိင္း (၉)နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ လုပ္ငန္းသိမ္းပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ ရာဘာျခံေတြကေတာ့ ရာဘာျပားလုပ္ၿပီး ေရာင္းတဲ့အတြက္ ရာဘာျပားျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္အလုပ္ ဆက္ လုပ္ရပါတယ္။ ေန႔လည္ (၁၁) နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္မွ အလုပ္သိမ္းပါတယ္။ ဒါဟာ ရာဘာျခံလုပ္သားေတြ ရဲ့ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းစဥ္ပါ။ အဓိက ညပုိင္းမွာလုပ္ရတဲ့လုပ္ငန္းပါ။ လုပ္အားခလည္း ေကာင္းေကာင္းရတာႏွင့္ အမွ် အႏၱရာယ္လည္း မ်ားပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ 5.11.07 မနက္ပုိင္းမွာ ရာဘာလုပ္ငန္းခြင္ကုိ ထုိင္းလူမိ်ဳးႏွစ္ဦး ေရာက္လာတယ္။ ေယာက်္ားလုပ္သူကုိ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ၿပီးေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူကုိ မုဒိန္းက်င့္မွဳတစ္ခုျဖစ္ပြါးခဲ့ပါတယ္။ ၾကားရျခင္းျခင္းပဲ ဥပေဒေရးရာကုိ တာ၀န္ယူလုပ္ကုိင္ေပးေနတဲ့ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ လုိက္သြားတယ္။ ျမန္မာလူမိိ်ဳးေတြ ရဲ့ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့ ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ၊ ၀ဋ္ေၾကြးရွိလည္းေၾကပါေစေပါ့၊ ေသတဲ့လူလည္း ျပန္ရွင္လာမွာမွမဟုတ္တာ၊ နင္လည္းတစ္ရွက္ကႏွစ္ရွက္ ျဖစ္မယ္။ ရက္လည္ၿပီးရင္ျမန္မာျပည္ကုိျပန္ေတာ့ေပါ့ ကာယကံရွင္ ကုိ၀ုိင္း၀န္း ႏွစ္သိမ့္ထားၾကတယ္။
ဒီေန႔ဟာေသဆုံးသူရဲ့ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္တဲ့ေန႔ေပါ့ တနည္းအားျဖင့္ မင္းဟာအခင္းျဖစ္တဲ့ေန႔မွာပဲ ေသဆုံးသြားပါၿပီ။ ဒီေတာ့ငါတုိ႔ေပးေ၀တဲ့အမွ် အတမ္းကုိသာဓု ၃ႀကိမ္ေခၚဆုိပါ။ ၿပီးရင္ေတာ့ လြတ္ရာကြၽတ္ရာ ကုိသြားေတာ့ေပါ့။
ဒီလုိအျဖစ္ ဒီလုိခံစားမႈ မိ်ဳးေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေရႊ ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြမွာခံစားလာခဲ့ရတာ မနည္း ေတာ့ပါဘူး။ (အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ေၾကာင့္ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ လွ်ိဳ ့၀ွက္ထားရပါတယ္။)

ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း

(06.11.2007)

မနက္ပုိင္း ေစာေစာမွာ နာမည္ေအာ္ေခၚသံၾကားလုိ႔ လန္႔ႏုိးသြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္း ထဲက ပန္းရံ ဆုိက္တစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ ၀မ္းေတြေလွ်ာေနလုိ႔ ၾကည့္ေပးဖုိ႔အကူအညီလာေတာင္းတယ္။ ေသေသ ခ်ာခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့ မေန႔ကညေနပုိင္းထဲက စၿပီး၀မ္းသြားေနေၾကာင္းသိရတယ္။ လူနာေနတဲ့ ေနရာေရာက္
ေတာ့ ေရဓာတ္ခန္းေျခာက္မွဳက ေဆး႐ုံပုိ႔ဖုိ႔ ညႊန္ျပေနတယ္။

႐ုံးအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔ကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး ကားအကူအညီေတာင္းရတယ္။ ေခါင္းထဲမွာတစ္ခုသတိရလာတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက ခူရဘူရီ နဲ႔ ထမ္းလမုမွာ ကာလ၀မ္းေရာဂါျဖစ္လုိ႔ တေကာပါေဆး႐ုံမွာ ျမန္မာအလုပ္သမား ႏွစ္ဦးေသဆုံးၿပီး၊ ငါးဦး ေဆး႐ုံတက္ကုသမွဳခံ ယူရတာ ဒါဆုိရင္ အခုလူနာေကာ ျဖစ္ႏုိင္မလား။ လကၡဏာေတြ ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္ ေတာ့လူနာကသတိလစ္ေနၿပီ ေဘးမွမိသားစုကဘာမွ ေမးမရ မတတ္ႏုိင္၊ ေဆး႐ုံကုိ အျမန္ ေရာက္ဖုိ႔သာ စီစဥ္ရေတာ့တယ္။ ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ ထုိင္းသူနာျပဳဆရာမမ်ားမွ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို က်န္းမာေရးပညာေပးရန္ လုိအပ္ေၾကာင္းေျပာလာတယ္။
ေဆး႐ုံတင္ႏုိင္ရန္ အတြက္ေဆး႐ုံအာမခံကဒ္ေတာင္းေတာ့မွ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ထြက္လာတာ (၁၀)ခန္႔သာရွိ ေသးေၾကာင္းသိရတယ္။ အလုပ္ေတာင္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ရေသးဘူး။ ေဆး႐ုံတင္ႏုိင္ေရးနဲ႔ ကုန္ၾကစားရိတ္ သက္သာ ေရးတုိ႔အတြက္ နယ္စည္းမထားဆရာ၀န္မ်ားအဖဲြ႔ မွေဆး႐ုံတာ၀န္ခံကုိေတာင္းပန္ေပးထားခဲ့ရတယ္။ မနက္ပုိင္း တစ္ပုိင္းလုံး ကေတာ့ ေဆး႐ုံမွာ အခ်ိန္ကုန္တယ္။
ညေနပုိင္းမွာ အစ္ကုိတစ္ေယာက္နဲ႔ အခ်ိန္ယူၿပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္။ စကားေျပာရတာမ၀တာလား။ ခံစားခ်က္ေတြ အရမ္းမ်ားေနလုိ႔လားေတာ့မသိဘူး ဒီလုိဖြင့္အံ့တယ္။

"မုိက္တြင္းနက္လူသားနဲ႔ HIV"
လူရာမ၀င္တဲ့ အပုတ္ေကာင္ဘ၀
႐ုပ္ေဆာင္ေနရတာ ပင္ပန္းလွၿပီ
လူေတြရဲ႔ အၾကည့္ေတြက ဆူးရွ
ဆက္ဆံမွဳေတြက တမိ်ဳးေျပာင္း
မတူမတန္သလုိ ေ၀ဖန္ၾက
အေျပာအဆုိ ညစ္ျငမ္းမွဳေတြၾကားမွာ
လူျဖစ္ေနပါလွ်က္နဲ႔ လူျဖစ္႐ွဳံး
အသက္ဆက္ရွင္ေနလဲ လူရာမ၀င္တဲ့ HIV ဘ၀
ဘယ္မွာေပ်ာ္႐ႊင္မွဳရ ႏုိင္မလဲ.......။
အေသြးအသားေတြကို သူဖ်က္ဆီး
ခုခံအားေတြကုိ သူ၀ါးမ်ိဳ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ
ျမဴစြယ္အေဖၚျပဳ ဘ၀ရဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႔ ရွင္သန္မွဳကုိ
သူဖ်က္ဆီးခုိင္း ဒီလုိရက္စက္လုိက္တဲ့ေ၀ဒနာ
မ်ိဳးစုေတြျခားမွာ ေဆးေသာက္ေနရတဲ့
မုိက္တြင္းနက္လူသားရဲ ႔ဘ၀ ထူးျခားမွဳဆုိတာ
ရွိလာႏုိင္ပါအုံးမလား.......။
ေ၀ဒနာရဲ ႔ အျဖစ္ဆုိး အေျဖရွာလုိ႔ လွပ္မိေတာ့
အသက္ရွည္လုိမွဳကုိ တုန္လွဳပ္မိ ဘ၀အသစ္ကုိ တမ္းတမိတယ္
ကုိယ္မွားေနသလားျပန္စဥ္းစား ကုိယ္မုိက္လုိ႔ ကိုယ္ခံရတာမုိ႔
အသက္ရွည္လုိမွဳ ကုိလဲလကၼခံ ခ်င္ေတာ့
ARV ကုိလဲ မမက္ေမာ အရာအားလုံးကုိ ေက်ာခုိင္းခ်င္သူမုိ႔
ဆရာမေရ ကြၽန္ေတာ္မုိက္တြင္းနက္အတြက္ ARV ဆုိတဲ့ တားေဆးကုိမေပးပဲ။
ေသေဆးေလးတခြက္ ေလာက္ေပးပါ။
ႏုိင္မုိး (မုိက္တြင္းနက္)

အင္း........ ရင္ဖြင့္သူက ရင္ဖြင့္ေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာ ေတာ့ counseling ေကာင္းစလင္းနဲ႔ တဒင္ဒင္ ျမည္ေနတယ္။

ေဘးရန္ကင္းေစ ေမြးရပ္ေျမ

ကုိယ့္ျပည္ကုိယ့္ေျမ
ကုိယ့္မိဘနဲ႔
ေရေျမေသာက္သုံး
သက္ထက္ဆုံးတုိင္
မခဲြမခြာ
ေနခ်င္ေသာ္လည္း
တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္
မင္းလုပ္သူက
အေဆြမေတာ္
အမ်ိဳးမစပ္
ၾကင္နာတရား
ကင္းမဲ့ေနလုိ႔
ေသြးကဲြမ်ိဳးျဖဳတ္
အၾကံယုတ္နဲ႔
အဆီကုိယူ
အသားကုိစား
အာဏာမူးယစ္
ႏြံနစ္ထဲမွာ
အမ်ားျပည္သူ
မ်က္ရည္ပူက်
အားမတန္လုိ႔
အံကုိႀကိတ္ကာ
ရင္မွာေၾကကဲြ
ခဲြခဲ့ရတယ္
လြမ္းမေျပဘူး
ေမြးရပ္ေျမရယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳကုိ
အစဥ္ျပဳလုိ႔
ကုိယ့္မ်ိဳးကုိယ့္ျပည္
ကုိယ့္ေရေျမကုိ
ေသြးစည္းစိတ္ထား
မကဲြျပားေအာင္
သစၥာမ႑ိဳင္
တည္တံ့ခုိင္ဖုိ႔
ကုိယ့္လူမ်ိဳးသာ
အုပ္ခ်ဳပ္ပါလွ်င္
ဘာသာလူမိ်ဳး
ကမၻာသုိ႔တုိင္
ပဲ့တင္ထပ္ေပါ႔
ေမြးရပ္ေျမရယ္။
အခုေတာ့ျဖင့္
မခုိလွဳံလုိ႔
တျပည္တေျမ
ေရွာင္ေျပးခါမွ
ျပန္ခ်င္စိတ္ကုိ
ရင္မွာစဲြသိပ္
ေန႔ညသေရြ႔
တမ္းတရၿပီ
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
ေမြးရပ္ေျမရယ္။
(ရမၼ၀တီ)
ရကၡေသြး
္
ဒီကဗ်ာေလးကုိကြၽန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့လ ပန္းရံဆုိက္တစ္ခုကုိသြားရင္း ရခုိင္သားတစ္ဦးထံမွ ရရွိခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားဘ၀

ပန္းရံဆုိက္တစ္ခုကုိ သြားတယ္။ လူ(5)ဦးေလာက္ေျခေထာက္မွာ ဘိလပ္ေျမေလာင္လုိ႔ ေဆးသြားထည့္ ေပးရ တယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ စျဖစ္ကာစဆုိ ေဆး႐ုံကုိသြားသင့္တယ္။ အလုပ္သမားကဒ္နဲ႔ ေဆး႐ုံအာမခံကဒ္ မရွိလုိ႔ မသြားရဲ ဘူး။ အလုပ္ရွင္ေတြက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဆုိ မတန္တဆခုိင္းတယ္၊ လုပ္အားခၾကေတာ့ အျပည့္အ၀ မေပးျခင္ၾကဘူး၊ မေပးၾကဘူး။ အခုလုိမ်ိဳးလုပ္ငန္းခြင္မွာ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရျပန္ေတာ့လည္းတာ၀န္ မယူၾကဘူး။ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ဖုိ႔ အတြက္ၾကေတာ့လည္း ပစၥည္းကိရိယာအျပည့္အ၀မေထာက္ပံ့ၾကဘူး။ အခုေျခေထာက္ကို ဘိလပ္ေျမေလာင္ရတာလည္း လည္ရွည္ဖိနပ္မစီးလုိ႔ျဖစ္ရတာပါ။ သူေဌးကလည္းမေပးဘူး။ ကုိယ့္လူထု ကလည္း သူေဌးကလုပ္ဆုိရင္ လုပ္တာပါပဲ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အလုပ္ကုိလည္း မျငင္းဆန္ရဲၾကပါဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစုိးရကလည္းေလ့က်င့္ေပးထားသလုိပါပဲ။