၀မ္းနည္းရတဲ့ မနက္ခင္း
June,4,2008
ဒီေန႔ တစ္မနက္လုံး႐ုံးမွာ ရွိေနတယ္။ သတင္းဌာနေတြမွာ သတင္းၾကည့္လုိက္ သတင္းေတြဖတ္လုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ဘေလာက္ေတြကုိ လုိက္လည္တယ္။ ကုိသင္ကာ ဘေလာက္မွာ ၀မ္းနည္းလြန္းလုိ႔ ကြန္မန္႔၀င္ ေရးတယ္။ နာဂစ္ ေၾကာင့္၀မ္းနည္းလုိ႔ ငုိခဲ့ရတဲ့ အၾကိမ္ေတြလည္း မနည္းလွ ေတာ့ပါဘူး။
ညေနပုိင္းမွာ ဘန္စုိင္းသစ္စက္ကုိ ေဆးကုဖုိ႔သြားတယ္။ အခါတုိင္းအဲဒီေနရာကုိ တစ္ပါတ္တစ္ခါ ဆုိင္ကယ္ နဲ႔ကေလးေတြကုိစာသြားသင္ေပးေနၾက။ ထုိင္းအစုိးရက ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ဆုိင္ကယ္မစီးရ၊ ဖုန္းမကုိင္ရ ဥပေဒနဲ႔ ည ၈နာရီမွ မနက္ ၆နာရီမထြက္ရ မာရွယ္ေလာေၾကာင့္ အရင္လုိမသြားျဖစ္ေတာ့။ အဲဒီေနရာက ဒီေဒသမွာ အဆုိးဆုံးလုိျဖစ္ေနတယ္။ လမ္းသရဲနဲ႔ ရပ္ကြက္ကလူေတြကပါ ၀ုိင္းဖမ္းေပးေနတာေၾကာင့္ ကားနဲ႔ပဲသြားလုိ႔ ရေတာ့တယ္။ တစ္လ တစ္ၾကိမ္ကုိ မနည္းေရာက္ေအာင္ သြားေနရတယ္။
အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ဆုိေတာ့ လူေတြမ်ားလုိက္တာ။ ျခင္းလုံးခတ္သူ ခတ္၊ ေဘာလုံးကန္ သူကန္၊ ေရခ်ိဳးသူခ်ိဳးနဲ႔ ညေနပုိင္း ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ဒီျမင္ကြင္းကုိျမင္ရတာ ရြာၾကီးတစ္ရြာလုိပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း ၀င္ေငြပုိေအာင္ ငါးျမႇံဳးယပ္ေနတယ္။ ေအာ္…. တုိ႔လူမ်ိဳးေတြ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေန ရတာ။ ကေလးေတြလည္း မိဘျပန္လာေတာ့ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေပ်ာ္ေနလုိက္ တာ။ ည ၈ နာရီေက်ာ္မွ ပဲ႐ုံးကုိ ျပန္လာႏုိင္တယ္။ လမ္းအေကြ႔အေကာက္ မ်ားတာေၾကာင့္ အျပန္မွာ ေခါင္းေတြေနာက္ၿပီး ကားမူးလာ တယ္။
Posts
ကို better tomorrow ေရ.. ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၿမန္မာေတြရဲ႕ ခါးသီးတဲ႕ ဘဝေတြအထဲမွာ အခန္းက႑တစ္ခုကေန တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပါဝင္ပတ္သက္ေနရတဲ႕ အတြက္ ခ်ီးက်ဳး ေလးစားမိပါတယ္။
Post a Comment