ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္ေသာ ဆယ့္ကုိးဇူလုိင္
ကြၽန္ေတာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ပါတ္သတ္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ဇြန္လထဲမွာ အမွတ္မထင္ျပန္ဖတ္မိေန ခဲ့ပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္လည္း လုိျခင္တဲ့၊ ဖတ္ျခင္တဲ့ စာအုပ္ ေတြကအလြယ္တကူနဲ႔လည္းရွာလုိ႔မရခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ဆီမွာ (ဆရာ)တကၠသုိလ္ေန၀င္း ေရးတဲ့ (အမွတ္တရ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု ဗိသုကာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း) ဆုိတဲ့စာ အုပ္ႏွစ္အုပ္ပဲ ရွိတာေၾကာင့္ အင္တာနက္ စာမ်က္နွာေတြမွာလည္း လုိက္ရွာဖတ္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ (ဆရာ)တကၠသုိလ္ေန၀င္း ေရးတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဗိသုကာဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စာအုပ္ထဲက (ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္ေသာ ဆယ့္ကုိးဇူလုိင္)ဆုိတဲံ့ ေဆာင္းပါးေလးကုိ ကြၽန္ေတာ့္ ဘေလာဂ့္ေပၚမွာ ျပန္လည္ကူးယူတင္ျပထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ယေန႔ထိ ျမန္မာႏုိင္ငံသမုိင္း မွာအစားထုိးမရႏုိင္ေတာ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ေန႔ရက္ကုိ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ရင္ထဲကဆႏၵေလးေၾကာင့္ ေဆာင္းပါးရွင္နဲ႔ သက္ဆုိင္သူမ်ား ကုိခြင့္မေတာင္းျဖစ္တာ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ။ အျခားေသာ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ မ်ားအေပၚမွလည္း ကြၽန္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ကူးယူေဖာ္ျပခြင့္ ေလးေပးဖုိ႔ ပုိင္ရွင္မ်ားထံမွလည္း ၾကိဳတင္ခြင့္ေတာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္ေသာ ဆယ့္ကုိးဇူလုိင္
“ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔
ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့”
ဤကား ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ ေျပာေနက် ဆုိ႐ုိးစကားပင္ျဖစ္သည္။ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကား ပင္ျဖစ္သည္။ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကားလည္း ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကားလည္း ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာ္ေသေသာသူ အားတျဖည္းျဖည္းေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနာက္ဆုံးလုံးလုံး သတိမရေတာ့ ေသာအေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာတတ္ သည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ ရွိေနပါသည္။ ယင္းခြ်င္းခ်က္ကား လြန္ခဲ့ေသာ (၄၈) ၁၉၄၇ - ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ (၁၉) ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အလြန္အ႐ုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ၿပီး မည္သုိ႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္၍ မရႏိုင္သည့္အစြန္းအထင္း၊ အမည္းကြက္ၾကီး (သုိ႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ၾကံမႈၾကီး ျဖစ္ရာမွ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္တကြ အေပါင္းပါ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား အတုံးအ႐ႈံးႏွင့္ေရတိမ္နစ္ က်ဆုံးခဲ့ရျခင္း သည္အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ၾကာျမင့္ေစကာ မူေမ့ေပ်ာက္၍ မရႏုိင္သည့္ ခြ်င္းခ်က္ျဖစ္သည္ ဟုဆုိခ်င္ပါသတည္း။
အထူးသျဖင့္ (၁၉-၇-၄၇) ေန႔ကျဖစ္ရပ္ႏွင့္ တကြ ယင္းျဖစ္ရပ္မတုိင္မီ တစ္လအတြင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ား ကုိအနီးကပ္ သိရွိခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ့္ အဖုိ႔ မေမ့ႏုိင္႐ုံမက ျပင္းစြာ နာက်ည္းေၾကကဲြျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖမဆယ္ႏုိင္ေအာင္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းျခင္း စေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈဒဏ္ကုိ ႏွစ္စဥ္ ဇူလုိင္လ နီးကပ္လာတုိင္း အလူးအလဲခံစားရတတ္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဤသုိ႔ဆုိရေၾကာင္းကုိလည္း ယခုဆက္လက္ ေဖာ္ျပလတၱံ ေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားက အေျဖေပးႏုိင္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
၁၉၄၇ - ခုနစ္၊ ဇူလုိင္လဆန္းတြင္ ဘီအုိဒီ ေခၚ ၿဗီတိသွ် စစ္တပ္ပင္မ လက္နက္ခဲယမ္း သုိေလွာင္ေရးတပ္မွ ဘရင္းဂန္း၊ ေတာ္မီဂန္း၊ စတင္းဂန္းစေသာ ေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ား ႏွင့္ တကြ ခဲယမ္းက်ည္ဆန္ အေျမာက္အျမားကုိ ပစၥည္းထုတ္ ပုံစံအတုမ်ားျဖင့္ မသမာသူတစ္စုက ထုတ္ယူသြားေၾကာင္းကုိ Special Branch ေခၚရဲတပ္ဖဲြ႔႒ာန ခ်ဳပ္၏ ‘သတင္းတပ္ဖဲြ႔’ ကသတင္းရသျဖင့္ ျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးမွတစ္ဆင့္ အစုိးရ အဖဲြ႔ထံ သတင္းပုိ႔အစီရင္ခံခဲ့ပါသည္။
ထုိအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ႏုိင္ငံျခားခရီးထြက္ေန၍ လယ္ယာစုိက္ပ်ိဳးေရး ၀န္ၾကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက ေခတၱျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီး အျဖစ္တာ၀န္ယူေနပါသည္။ ေဖာ္ျပပါ လက္နက္ခမ္းယမ္းမ်ား လိမ္လည္ထုတ္ယူသြားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစုိးရအဖဲြ႕က လုိအပ္သလုိေဆာင္ရြက္ရန္ ေခတၱျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးအား တာ၀န္ေပးလုိက္ပါသည္။
၀န္ၾကီးဦးျမကလည္း ျပည္ထဲေရးဌာနက တုိက္႐ုိက္ကြက္ကဲေသာ (ေနာက္ပုိင္း ျပည္ေထာင္စု စစ္ရဲတပ္ UMP ျဖစ္လာသည္။) ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရး တပ္မွတပ္စိတ္တစ္စိတ္ကုိ လက္နက္ခဲယမ္းအျပည့္အစုံ (ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ား အပါအ၀င္) ႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ုံးခန္း ျပင္ဘက္တြင္ လုံျခံဳေရးတာ၀န္ ခ်ထားလုိက္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာထားကုိ သိထားသူ ၀န္ၾကီးဦးျမသည္လက္နက္ကုိင္တပ္စိတ္ လုံျခံဳေရး အေစာင့္အေရွာက္ ျခထားျခင္းကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား လုံး၀အသိမေပးခဲ့ေခ်။ ထုိ႔အျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိလည္း ႏွစ္ေယာက္ျခင္း ေတြ႔၍ ႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္၌ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ ခ်ထားေၾကာင္းကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အား မေျပာရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုိက္သိစြာႏွင့္ပင္ ဦးျမအား ကတိေပးၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာပဲ ေနလုိက္ပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုံးဘက္လာၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဘက္ တံခါးေပါက္မွ႐ုံးခန္းသို႔ အ၀င္တြင္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ဘဏၭာန္ေရး ၀န္ၾကီးဌာန ဘက္သုိ႔ ခ်ိဳးေကြ႔သည့္ ေထာင့္နား၌ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကုိင္ ရဲေဘာ္သုံးေလးဦးကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လွမ္းျမင္သြားပါသည္။ ခ်က္ျခင္း ဘာမွမေျပာပဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ သည္ ႐ုံးခန္းတြင္းသုိ႔ ေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အား တစ္ေယာက္ျခင္းေခၚ ေမးပါသည္။ (ေဟ့ေကာင္ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ ႔က လက္နက္ကုိင္ ရဲေဘာ္ေတြက ဘာလုပ္တာလည္း) (ျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးက လုိအပ္တယ္ထင္လုိ႔ လုံျခံဳေရး အေစာင့္ခ်ထားတာပါ) ကြၽန္ေတာ္ကရွင္းျပသည္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ သည္ သေဘာက် ဟန္မတူပါ။ (မလုိပါဘူးကြာ ငါ့ကုိဘယ္သူကမွလည္း လုပ္ၾကံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း မစုိးရိမ္ဘူး ငါ့႐ုံးခန္းေရွ ႔မွာ လက္ကုိင္ ရဲေဘာ္ေတြ ခ်ထားတာကုိ ငါမျမင္ခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းကုိယ္တုိင္ အခုခ်က္ျခင္း ျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးဦးျမဆီ သြားၿပီး ငါက ညႊန္ၾကားတယ္လုိ႔ ေျပာ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ ႔ က လက္နက္ကုိင္ ရဲေဘာ္ေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္႐ုပ္ခုိင္းလုိက္ ကဲ… မင္းအခုပဲသြားေျပာေပေတာ့။ ) ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ကတိက်ျပတ္သားစြာေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီးဌာနသုိ႔ အျမန္သြားေရာက္၍ ၀န္ၾကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ ဦးျမအား ဗုိလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႕ေပးလုိက္ပုံကုိေျပာျပလုိက္ပါသည္။ ၀န္ၾကီးဦးျမသည္ အလြန္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပုံရပါသည္။ “ခက္ေတာ့တာပဲကြာ ငါတုိ႔က လုံျခံဳေရးအတြက္လုိအပ္တယ္ထင္လုိ႔ လက္နက္ကုိင္တပ္စိတ္ခ်ထားတာကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ျမင္သြားတာဆုိးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ သူ႔အမိန္႔ကုိလည္း တုိ႔ကမနာခံလုိ႔မျဖစ္ဘူး ငါေတာ့စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ” ဤသုိ႔ ၿငီးၿငဴရင္းႏွင့္ ပင္ ၀န္ၾကီးဦးျမသည္ သက္ဆုိင္ရာသုိ႔ တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္႐ုံးခန္းေရွ ႔မွ လက္နက္ကုိင္ လုံၿခံဳေရးတပ္ စိတ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း႐ုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ေပးလုိက္ရပါေတာ့သည္။
ထုိေန႔ညေနဘက္ ႐ုံးမွအိမ္သုိ႔ အျပန္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာပဲ။ တစ္စုံတစ္ခုကုိ စဥ္းစားေနဟန္ျဖစ္ ညိမ္ေနရင္းမွ ႐ုတ္တရက္ ေကာက္ခါငင္ခါ ကြၽန္ေတာ့အားေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။ “ ေဟ့တုိ႔အိမ္မွာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာလက္နက္ရွိသလား ” “မရွိပါဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သူတုိ႔က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ ဆုိေတာ့ တရား၀င္ လက္နက္ကုိင္တပ္ဖဲြ႔၀င္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လက္နက္မရွိၾကပါဘူး။” ကြၽန္ေတာ္က အမွန္အတုိင္း ေျပာလုိက္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚခံစားမိပုံကုိ ေျပာပါ သည္။ “ငါကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး ဘယ္သူကမွလည္း ငါ့ကုိ လုပ္ၾကံမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ အိမ္မွာရွိတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ငါစုိးရိမ္သလုိျဖစ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ လုိလုိမယ္မယ္ေပါ့ကြာ။ သက္ဆုိင္ရာကုိ ဒီေန႔ပဲ မင္းကုိယ္တုိင္သြားၿပီး ငါကခုိင္းတယ္လုိ႔ေျပာ။ သင့္ ေတာ္မယ့္ လက္နက္နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ယူၿပီး အိမ္ကရဲေဘာ္ေတြ ေပးထားလုိက္ဒါပဲ။”
ဤသုိ႔အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သက္ဆုိင္ရာႏွင့္ ဆက္သြယ္ အစီအစဥ္လုပ္ၿပီး ေတာမီဂန္းတစ္လက္၊ စတင္းဂန္းတစ္လက္၊ ေျခာက္လုံးျပဴးႏွစ္လက္တုိ႔ကုိ က်ည္ဆံမ်ား ႏွင့္တကြ ထုတ္ယူကာ တာ၀ါလိန္းလမ္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္တြင္ ေနေသာရဲေဘာ္မ်ားအား ေပးထားလုိက္ပါသည္။
ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈၾကီးျဖစ္ပြားခဲ့သည္မွာ ၁၉၄၇ - ခုနစ္၊ ဇူလုိင္လ (၁၉) ရက္ စေနေန႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ အစုိးရအဖဲြ႔၀င္၀န္ၾကီးမ်ား (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းက်င္းပေနခုိက္ မသမာသူ လူသတ္သမားအဖဲြ႔က ၀င္ေရာက္လုပ္ၾကံ ပစ္ခတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
အမွန္ေတာ့ ယင္း၀န္ၾကီးအစည္းအေ၀းသည္ ဇူလုိင္ (၁၉) ရက္စေနေန႔တြင္ က်င္းပရန္မဟုတ္ပဲ။ ဇူလုိင္ (၁၆) ရက္ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ အစုိးရအဖဲြ႔၀င္ ၀န္ၾကီးမ်ား အစည္းအေ၀း အေၾကာင္း အနည္းငယ္ရွင္းျပရန္ လုိေပလိမ့္မည္။ ၁၉၄၆ ခု စက္တင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစုိးရအဖဲြ႔အာဏာကုိ လက္ခံရယူၿပီးအခ်ိန္မွ စ၍ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းကုိ အပတ္စဥ္ စေနေန႔နံနက္ ၁၀ နာရီက်င္းပေနၾကျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဘုရင္ခံက တုိက္႐ုိက္ခန္႔အပ္ထားေသာ ၀န္ၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ေနရာ သူသည္လည္း အပတ္စဥ္ စေနေန႔တုိင္းက်င္းပေသာ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းသုိ႔ တက္ရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ၁၉၄၇ ခုနစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ၿဗီတိသွ်အစုိးရတုိ႔ သေဘာတူခ်ဳပ္ဆုိေသာ “ေအာင္ဆန္းအက္တလီစာခ်ဳပ္” ကုိ ဂဠဳန္ဦးေစာ ႏွင့္ သခင္ဗစိန္တုိ႔ သေဘာမတူဘဲ။ ကန္႔ကြက္ၾကသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တုိ႔သည္ အစုိးရအဖဲြ႔ ၀င္ ၀န္ၾကီးအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္သြားၾကရသည္။
ထုိေၾကာင့္ သူတုိ႔နွစ္ဦးသည္ ေနာက္ပုိင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းမ်ားသို႔ မတက္ရေတာ့ေခ်။ ၿဗီတိန္ ႏုိင္ငံမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းကုိ စေနေန႔မလုပ္ေတာ့ဘဲ။ ဗုဒၶဟူးေန႔က်င္းပရန္ ေျပာင္းေရြ ႔သတ္မွတ္လုိက္သည္။ ယင္းအေၾကာင္းကုိ ဂဠဳန္ဦးေစာ ကမသိ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းသည္။ စေနေန႔၁၀ နာရီက်င္းပျမက်င္းေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနသည္။ ၁၉၄၇ ခုနစ္ ဇူလိုင္လ၏ တတိယေျမာက္ အစည္းအေ၀းကုိ ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ က်င္းပရန္ သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္ယုံမက အစည္းအေ၀း ဖိတ္စာမ်ားကုိ ၀န္ၾကီးအသီးသီးထံသုိ႔ ျဖန္႔ေ၀ထားၿပီးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇူလုိင္ ၁၆ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္၏ ဆပ္ေကာ္မတီတစ္ခု ျဖစ္ေသာ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒေရးဆဲြေရး ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ၾကိဳတင္သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္ေနသည္။ အစည္းအေ၀းႏွစ္ခု တုိက္ေန ေၾကာင္းကုိ ကြၽန္ေတာ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထံ သတင္းပုိ႔ တင္ျပေသာအခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က “လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းက အေရးၾကီးတယ္ လူၾကီးေတြလည္းပါေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအစည္းအေ၀းကုိ ဒီအတုိင္းပဲထား ကက္ဘိနက္အစည္းအေ၀းကုိေတာ့ စေနေန႔ေျပာင္းလုပ္လုိက္ ၀န္ၾကီးေတြဆီလည္း ဖိတ္စာ အသစ္႐ုိက္ၿပီးေပးလုိက္” ဟုအမိန္႔ေပးလုိက္ရာ “မေမ့ႏုိင္ေသာ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ အစုိးရအဖဲြ႔ အစည္းအေ၀းက်င္းပ ျဖစ္သြားကာ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈၾကီးလည္း ျဖစ္ပြားခဲ့ရပါေတာ့ သည္။
ဤသည္တုိ႔ကား ၁၉၄၇ ခုနစ္ ဇူလုိင္လဆန္းက အမွန္တစ္ကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားျဖစ္ရာ ေန႔လည္ပုိင္း ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္၀မ္းနည္းယူက်ဴံးမရ ျဖစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာ၏ လွည့္စားမႈ သုိ႔မဟုတ္ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားကုိေတြ႔ ရပါသည္။ ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ အကယ္၍ သာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏႐ုံးခန္းေရွ ႔မွ လက္နက္ကုိင္ လုံျခံဳေရး တပ္စိတ္ကုိ ႐ုတ္သိမ္းရန္ အမိန္႔မေပးခဲ့ လွ်င္ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႔ ၾကေတာ့ လူသတ္သမားအဖဲြ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔အား လုပ္ၾကံရန္ လာေသာအခါ လုပ္ၿခံဳေရးတပ္စိတ္ႏွင့္ တိုက္ပဲြျဖစ္႐ုံသာရွိမည္။ လုပ္ၾကံမႈၾကီးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ တုိက္ပဲြျဖစ္လွ်င္လည္း လုပ္ၿခံဳေရး တပ္စိတ္က လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အား ပုိေကာင္းသျဖင့္ လူသတ္သမားအဖဲြ႔အား တစ္ေယာက္မက်န္ သုတ္သင္ေျခမႈန္ပစ္ႏုိင္မည္မွာ ေသျခာသည္။
အကယ္၍သာ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ေရးဆဲြေရး ေကာ္မတီက ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ အစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ခ်ိန္းမထားခဲ့လွ်င္ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔ “ကက္ဘိနက္” အစည္းအေ၀းကုိ အခါတုိင္းအပတ္စဥ္ က်င္းပေနၾကဗုဒၶဟူးေန႔ ဇူလုိင္ ၁၆ တြင္ က်င္းပ ျဖစ္မည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔တုိင္းက်င္းပေသာ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းအေၾကာင္းမသိသူ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ သူ၏ လူသတ္သမားအဖဲြ႔အား ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔တြင္ လႊတ္မည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ၀န္ၾကီးအစည္းအေ၀းမရွိ၍ လုပ္ၾကံမႈၾကီးလည္း ျဖစ္ပြားမည္ မဟုတ္ေခ်။
အကယ္၍သာ လူသတ္သမားအဖဲြ႔သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား အတြင္း၀န္႐ုံးတြင္ မလုပ္ၾကံပဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ေနအိမ္ (ဗဟန္းတာ၀ါလိန္းလမ္း ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္တည္ရွိရာ) တြင္ လာေရာက္လုပ္ၾကံပါက သူတုိ႔သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ အိမ္အေပၚထပ္သုိ႔ပင္ တက္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အမိန္႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ လက္နက္တပ္ဆင္ေပးထားေသာ အိမ္ရွိရဲေဘာ္မ်ား ႏွင့္ရင္ဆုိင္တုိက္ပဲြျဖစ္မည္။ ယင္းသုိ႔တုိက္ပဲြျဖစ္လွ်င္ အိမ္မွ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဘီဒီေအ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဖက္စစ္ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္၍ လက္နက္ကုိင္တြယ္မႈ ကြၽမ္းက်င္သည့္ျပင္ တုိက္ပဲြအေတြ႔အၾကံဳလည္းရွိေသာေၾကာင့္ လူသတ္အဖဲြ႔အား အလြယ္တကူပင္ တြန္းလွန္တုိက္ခုိက္ပစ္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ လူသတ္အဖဲြ႔သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္သုိ႔မလာဘဲ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္မရွိေသာ အတြင္း၀န္႐ုံးသုိ႔ သြားေရာက္လုပ္ၾကံခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္ၾကံမႈၾကီး ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ၾကီးမားေသာဖခင္တုိ႔ ေမတၱာအဟုန္ေၾကာင့္ လူမမယ္ရင္ေသြးငယ္မ်ားအတြက္ စုိးရိမ္မကင္းျဖစ္ကာ “လုိလိုမယ္မယ္ ေပါ့ကြာ” ဟုဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အား အိမ္မွရဲေဘာ္မ်ား အား လက္နက္တပ္ဆင္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အတြက္ေတာ့ လုံး၀မစုိးရိမ္ဘဲ “ငါကေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ကုိလုပ္ၾကံမွာ မဟုတ္ပါဘူး” ဟုေျပာခဲ့ရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္တကယ္က်ေတာ့သူထင္သလုိ မျဖစ္ခဲ့။ သူခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ားဘာမွ မျဖစ္ပဲ သူကုိယ္တုိင္ကသာ (၁၉ - ၇ - ၄၇ ) ေန႔က မ႐ႈမလွ “ေရတိမ္နစ္” က်ဆုံးခဲ့ရရွာသည္။
ကံတရားက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားအားလုံးကုိ ဒဏ္ခတ္သလုိ ပ်က္ရယ္ျပဳ လွည့္စားလုိက္ျခင္းေပလား။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား၏ အဆုံးအမအရ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္ရမည္ဟု ညႊန္ျပထားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သုိ႔မွ မေမ့ႏုိင္ေသာ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ ကျဖစ္ရပ္ အေၾကာင္းျပန္ ေျပာင္း သတိရမိတုိင္း “သတၱ၀ါမွန္သမွ် ကံစီမံ ဖန္တီးရာသာ လုိက္နာ၊ နာခံေနၾကရသည္ပါတကား” ဟူ ေသာ အဂုၤတၱရနိကယ္ အဘိဏွ သုတ္ေတာ္လာတရားသေဘာ အတုိင္းဆင္ျခင္ႏွလုံးသြင္း၍ သံေ၀ဂဉာဏ္ ပြားမ်ားၾက ရန္သာရွိပါေတာ့သတည္း။
စတုိင္သစ္မဂၢဇင္း
(ဇူလုိင္လ၊ ၁၉၉၅)
ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္ေသာ ဆယ့္ကုိးဇူလုိင္
“ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔
ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့”
ဤကား ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ ေျပာေနက် ဆုိ႐ုိးစကားပင္ျဖစ္သည္။ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကား ပင္ျဖစ္သည္။ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကားလည္း ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကားလည္း ျဖစ္ပါ၏။ အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာ္ေသေသာသူ အားတျဖည္းျဖည္းေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနာက္ဆုံးလုံးလုံး သတိမရေတာ့ ေသာအေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာတတ္ သည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆုိ႐ုိးစကားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ ရွိေနပါသည္။ ယင္းခြ်င္းခ်က္ကား လြန္ခဲ့ေသာ (၄၈) ၁၉၄၇ - ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ (၁၉) ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အလြန္အ႐ုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ၿပီး မည္သုိ႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္၍ မရႏိုင္သည့္အစြန္းအထင္း၊ အမည္းကြက္ၾကီး (သုိ႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ၾကံမႈၾကီး ျဖစ္ရာမွ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္တကြ အေပါင္းပါ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား အတုံးအ႐ႈံးႏွင့္ေရတိမ္နစ္ က်ဆုံးခဲ့ရျခင္း သည္အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ၾကာျမင့္ေစကာ မူေမ့ေပ်ာက္၍ မရႏုိင္သည့္ ခြ်င္းခ်က္ျဖစ္သည္ ဟုဆုိခ်င္ပါသတည္း။
အထူးသျဖင့္ (၁၉-၇-၄၇) ေန႔ကျဖစ္ရပ္ႏွင့္ တကြ ယင္းျဖစ္ရပ္မတုိင္မီ တစ္လအတြင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ား ကုိအနီးကပ္ သိရွိခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ့္ အဖုိ႔ မေမ့ႏုိင္႐ုံမက ျပင္းစြာ နာက်ည္းေၾကကဲြျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖမဆယ္ႏုိင္ေအာင္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းျခင္း စေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈဒဏ္ကုိ ႏွစ္စဥ္ ဇူလုိင္လ နီးကပ္လာတုိင္း အလူးအလဲခံစားရတတ္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဤသုိ႔ဆုိရေၾကာင္းကုိလည္း ယခုဆက္လက္ ေဖာ္ျပလတၱံ ေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားက အေျဖေပးႏုိင္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
၁၉၄၇ - ခုနစ္၊ ဇူလုိင္လဆန္းတြင္ ဘီအုိဒီ ေခၚ ၿဗီတိသွ် စစ္တပ္ပင္မ လက္နက္ခဲယမ္း သုိေလွာင္ေရးတပ္မွ ဘရင္းဂန္း၊ ေတာ္မီဂန္း၊ စတင္းဂန္းစေသာ ေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ား ႏွင့္ တကြ ခဲယမ္းက်ည္ဆန္ အေျမာက္အျမားကုိ ပစၥည္းထုတ္ ပုံစံအတုမ်ားျဖင့္ မသမာသူတစ္စုက ထုတ္ယူသြားေၾကာင္းကုိ Special Branch ေခၚရဲတပ္ဖဲြ႔႒ာန ခ်ဳပ္၏ ‘သတင္းတပ္ဖဲြ႔’ ကသတင္းရသျဖင့္ ျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးမွတစ္ဆင့္ အစုိးရ အဖဲြ႔ထံ သတင္းပုိ႔အစီရင္ခံခဲ့ပါသည္။
ထုိအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ႏုိင္ငံျခားခရီးထြက္ေန၍ လယ္ယာစုိက္ပ်ိဳးေရး ၀န္ၾကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက ေခတၱျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီး အျဖစ္တာ၀န္ယူေနပါသည္။ ေဖာ္ျပပါ လက္နက္ခမ္းယမ္းမ်ား လိမ္လည္ထုတ္ယူသြားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစုိးရအဖဲြ႕က လုိအပ္သလုိေဆာင္ရြက္ရန္ ေခတၱျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးအား တာ၀န္ေပးလုိက္ပါသည္။
၀န္ၾကီးဦးျမကလည္း ျပည္ထဲေရးဌာနက တုိက္႐ုိက္ကြက္ကဲေသာ (ေနာက္ပုိင္း ျပည္ေထာင္စု စစ္ရဲတပ္ UMP ျဖစ္လာသည္။) ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရး တပ္မွတပ္စိတ္တစ္စိတ္ကုိ လက္နက္ခဲယမ္းအျပည့္အစုံ (ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ား အပါအ၀င္) ႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ုံးခန္း ျပင္ဘက္တြင္ လုံျခံဳေရးတာ၀န္ ခ်ထားလုိက္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာထားကုိ သိထားသူ ၀န္ၾကီးဦးျမသည္လက္နက္ကုိင္တပ္စိတ္ လုံျခံဳေရး အေစာင့္အေရွာက္ ျခထားျခင္းကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား လုံး၀အသိမေပးခဲ့ေခ်။ ထုိ႔အျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိလည္း ႏွစ္ေယာက္ျခင္း ေတြ႔၍ ႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္၌ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ ခ်ထားေၾကာင္းကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အား မေျပာရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုိက္သိစြာႏွင့္ပင္ ဦးျမအား ကတိေပးၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာပဲ ေနလုိက္ပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုံးဘက္လာၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဘက္ တံခါးေပါက္မွ႐ုံးခန္းသို႔ အ၀င္တြင္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ဘဏၭာန္ေရး ၀န္ၾကီးဌာန ဘက္သုိ႔ ခ်ိဳးေကြ႔သည့္ ေထာင့္နား၌ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကုိင္ ရဲေဘာ္သုံးေလးဦးကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လွမ္းျမင္သြားပါသည္။ ခ်က္ျခင္း ဘာမွမေျပာပဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ သည္ ႐ုံးခန္းတြင္းသုိ႔ ေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အား တစ္ေယာက္ျခင္းေခၚ ေမးပါသည္။ (ေဟ့ေကာင္ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ ႔က လက္နက္ကုိင္ ရဲေဘာ္ေတြက ဘာလုပ္တာလည္း) (ျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးက လုိအပ္တယ္ထင္လုိ႔ လုံျခံဳေရး အေစာင့္ခ်ထားတာပါ) ကြၽန္ေတာ္ကရွင္းျပသည္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ သည္ သေဘာက် ဟန္မတူပါ။ (မလုိပါဘူးကြာ ငါ့ကုိဘယ္သူကမွလည္း လုပ္ၾကံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း မစုိးရိမ္ဘူး ငါ့႐ုံးခန္းေရွ ႔မွာ လက္ကုိင္ ရဲေဘာ္ေတြ ခ်ထားတာကုိ ငါမျမင္ခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းကုိယ္တုိင္ အခုခ်က္ျခင္း ျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးဦးျမဆီ သြားၿပီး ငါက ညႊန္ၾကားတယ္လုိ႔ ေျပာ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ ႔ က လက္နက္ကုိင္ ရဲေဘာ္ေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္႐ုပ္ခုိင္းလုိက္ ကဲ… မင္းအခုပဲသြားေျပာေပေတာ့။ ) ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ကတိက်ျပတ္သားစြာေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီးဌာနသုိ႔ အျမန္သြားေရာက္၍ ၀န္ၾကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ ဦးျမအား ဗုိလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႕ေပးလုိက္ပုံကုိေျပာျပလုိက္ပါသည္။ ၀န္ၾကီးဦးျမသည္ အလြန္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပုံရပါသည္။ “ခက္ေတာ့တာပဲကြာ ငါတုိ႔က လုံျခံဳေရးအတြက္လုိအပ္တယ္ထင္လုိ႔ လက္နက္ကုိင္တပ္စိတ္ခ်ထားတာကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ျမင္သြားတာဆုိးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ သူ႔အမိန္႔ကုိလည္း တုိ႔ကမနာခံလုိ႔မျဖစ္ဘူး ငါေတာ့စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ” ဤသုိ႔ ၿငီးၿငဴရင္းႏွင့္ ပင္ ၀န္ၾကီးဦးျမသည္ သက္ဆုိင္ရာသုိ႔ တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္႐ုံးခန္းေရွ ႔မွ လက္နက္ကုိင္ လုံၿခံဳေရးတပ္ စိတ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း႐ုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ေပးလုိက္ရပါေတာ့သည္။
ထုိေန႔ညေနဘက္ ႐ုံးမွအိမ္သုိ႔ အျပန္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာပဲ။ တစ္စုံတစ္ခုကုိ စဥ္းစားေနဟန္ျဖစ္ ညိမ္ေနရင္းမွ ႐ုတ္တရက္ ေကာက္ခါငင္ခါ ကြၽန္ေတာ့အားေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။ “ ေဟ့တုိ႔အိမ္မွာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာလက္နက္ရွိသလား ” “မရွိပါဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သူတုိ႔က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ ဆုိေတာ့ တရား၀င္ လက္နက္ကုိင္တပ္ဖဲြ႔၀င္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လက္နက္မရွိၾကပါဘူး။” ကြၽန္ေတာ္က အမွန္အတုိင္း ေျပာလုိက္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚခံစားမိပုံကုိ ေျပာပါ သည္။ “ငါကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး ဘယ္သူကမွလည္း ငါ့ကုိ လုပ္ၾကံမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ အိမ္မွာရွိတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ငါစုိးရိမ္သလုိျဖစ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ လုိလုိမယ္မယ္ေပါ့ကြာ။ သက္ဆုိင္ရာကုိ ဒီေန႔ပဲ မင္းကုိယ္တုိင္သြားၿပီး ငါကခုိင္းတယ္လုိ႔ေျပာ။ သင့္ ေတာ္မယ့္ လက္နက္နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ယူၿပီး အိမ္ကရဲေဘာ္ေတြ ေပးထားလုိက္ဒါပဲ။”
ဤသုိ႔အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သက္ဆုိင္ရာႏွင့္ ဆက္သြယ္ အစီအစဥ္လုပ္ၿပီး ေတာမီဂန္းတစ္လက္၊ စတင္းဂန္းတစ္လက္၊ ေျခာက္လုံးျပဴးႏွစ္လက္တုိ႔ကုိ က်ည္ဆံမ်ား ႏွင့္တကြ ထုတ္ယူကာ တာ၀ါလိန္းလမ္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္တြင္ ေနေသာရဲေဘာ္မ်ားအား ေပးထားလုိက္ပါသည္။
ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈၾကီးျဖစ္ပြားခဲ့သည္မွာ ၁၉၄၇ - ခုနစ္၊ ဇူလုိင္လ (၁၉) ရက္ စေနေန႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ အစုိးရအဖဲြ႔၀င္၀န္ၾကီးမ်ား (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းက်င္းပေနခုိက္ မသမာသူ လူသတ္သမားအဖဲြ႔က ၀င္ေရာက္လုပ္ၾကံ ပစ္ခတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
အမွန္ေတာ့ ယင္း၀န္ၾကီးအစည္းအေ၀းသည္ ဇူလုိင္ (၁၉) ရက္စေနေန႔တြင္ က်င္းပရန္မဟုတ္ပဲ။ ဇူလုိင္ (၁၆) ရက္ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ အစုိးရအဖဲြ႔၀င္ ၀န္ၾကီးမ်ား အစည္းအေ၀း အေၾကာင္း အနည္းငယ္ရွင္းျပရန္ လုိေပလိမ့္မည္။ ၁၉၄၆ ခု စက္တင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစုိးရအဖဲြ႔အာဏာကုိ လက္ခံရယူၿပီးအခ်ိန္မွ စ၍ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းကုိ အပတ္စဥ္ စေနေန႔နံနက္ ၁၀ နာရီက်င္းပေနၾကျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဘုရင္ခံက တုိက္႐ုိက္ခန္႔အပ္ထားေသာ ၀န္ၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ေနရာ သူသည္လည္း အပတ္စဥ္ စေနေန႔တုိင္းက်င္းပေသာ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းသုိ႔ တက္ရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ၁၉၄၇ ခုနစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ၿဗီတိသွ်အစုိးရတုိ႔ သေဘာတူခ်ဳပ္ဆုိေသာ “ေအာင္ဆန္းအက္တလီစာခ်ဳပ္” ကုိ ဂဠဳန္ဦးေစာ ႏွင့္ သခင္ဗစိန္တုိ႔ သေဘာမတူဘဲ။ ကန္႔ကြက္ၾကသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တုိ႔သည္ အစုိးရအဖဲြ႔ ၀င္ ၀န္ၾကီးအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္သြားၾကရသည္။
ထုိေၾကာင့္ သူတုိ႔နွစ္ဦးသည္ ေနာက္ပုိင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းမ်ားသို႔ မတက္ရေတာ့ေခ်။ ၿဗီတိန္ ႏုိင္ငံမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းကုိ စေနေန႔မလုပ္ေတာ့ဘဲ။ ဗုဒၶဟူးေန႔က်င္းပရန္ ေျပာင္းေရြ ႔သတ္မွတ္လုိက္သည္။ ယင္းအေၾကာင္းကုိ ဂဠဳန္ဦးေစာ ကမသိ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းသည္။ စေနေန႔၁၀ နာရီက်င္းပျမက်င္းေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနသည္။ ၁၉၄၇ ခုနစ္ ဇူလိုင္လ၏ တတိယေျမာက္ အစည္းအေ၀းကုိ ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ က်င္းပရန္ သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္ယုံမက အစည္းအေ၀း ဖိတ္စာမ်ားကုိ ၀န္ၾကီးအသီးသီးထံသုိ႔ ျဖန္႔ေ၀ထားၿပီးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇူလုိင္ ၁၆ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္၏ ဆပ္ေကာ္မတီတစ္ခု ျဖစ္ေသာ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒေရးဆဲြေရး ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ၾကိဳတင္သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္ေနသည္။ အစည္းအေ၀းႏွစ္ခု တုိက္ေန ေၾကာင္းကုိ ကြၽန္ေတာ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထံ သတင္းပုိ႔ တင္ျပေသာအခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က “လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းက အေရးၾကီးတယ္ လူၾကီးေတြလည္းပါေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအစည္းအေ၀းကုိ ဒီအတုိင္းပဲထား ကက္ဘိနက္အစည္းအေ၀းကုိေတာ့ စေနေန႔ေျပာင္းလုပ္လုိက္ ၀န္ၾကီးေတြဆီလည္း ဖိတ္စာ အသစ္႐ုိက္ၿပီးေပးလုိက္” ဟုအမိန္႔ေပးလုိက္ရာ “မေမ့ႏုိင္ေသာ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ အစုိးရအဖဲြ႔ အစည္းအေ၀းက်င္းပ ျဖစ္သြားကာ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈၾကီးလည္း ျဖစ္ပြားခဲ့ရပါေတာ့ သည္။
ဤသည္တုိ႔ကား ၁၉၄၇ ခုနစ္ ဇူလုိင္လဆန္းက အမွန္တစ္ကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားျဖစ္ရာ ေန႔လည္ပုိင္း ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္၀မ္းနည္းယူက်ဴံးမရ ျဖစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာ၏ လွည့္စားမႈ သုိ႔မဟုတ္ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားကုိေတြ႔ ရပါသည္။ ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ အကယ္၍ သာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏႐ုံးခန္းေရွ ႔မွ လက္နက္ကုိင္ လုံျခံဳေရး တပ္စိတ္ကုိ ႐ုတ္သိမ္းရန္ အမိန္႔မေပးခဲ့ လွ်င္ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႔ ၾကေတာ့ လူသတ္သမားအဖဲြ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔အား လုပ္ၾကံရန္ လာေသာအခါ လုပ္ၿခံဳေရးတပ္စိတ္ႏွင့္ တိုက္ပဲြျဖစ္႐ုံသာရွိမည္။ လုပ္ၾကံမႈၾကီးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ တုိက္ပဲြျဖစ္လွ်င္လည္း လုပ္ၿခံဳေရး တပ္စိတ္က လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အား ပုိေကာင္းသျဖင့္ လူသတ္သမားအဖဲြ႔အား တစ္ေယာက္မက်န္ သုတ္သင္ေျခမႈန္ပစ္ႏုိင္မည္မွာ ေသျခာသည္။
အကယ္၍သာ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ေရးဆဲြေရး ေကာ္မတီက ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ အစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ခ်ိန္းမထားခဲ့လွ်င္ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔ “ကက္ဘိနက္” အစည္းအေ၀းကုိ အခါတုိင္းအပတ္စဥ္ က်င္းပေနၾကဗုဒၶဟူးေန႔ ဇူလုိင္ ၁၆ တြင္ က်င္းပ ျဖစ္မည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔တုိင္းက်င္းပေသာ ၀န္ၾကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းအေၾကာင္းမသိသူ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ သူ၏ လူသတ္သမားအဖဲြ႔အား ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔တြင္ လႊတ္မည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ၀န္ၾကီးအစည္းအေ၀းမရွိ၍ လုပ္ၾကံမႈၾကီးလည္း ျဖစ္ပြားမည္ မဟုတ္ေခ်။
အကယ္၍သာ လူသတ္သမားအဖဲြ႔သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား အတြင္း၀န္႐ုံးတြင္ မလုပ္ၾကံပဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ေနအိမ္ (ဗဟန္းတာ၀ါလိန္းလမ္း ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျပတုိက္တည္ရွိရာ) တြင္ လာေရာက္လုပ္ၾကံပါက သူတုိ႔သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ အိမ္အေပၚထပ္သုိ႔ပင္ တက္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အမိန္႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ လက္နက္တပ္ဆင္ေပးထားေသာ အိမ္ရွိရဲေဘာ္မ်ား ႏွင့္ရင္ဆုိင္တုိက္ပဲြျဖစ္မည္။ ယင္းသုိ႔တုိက္ပဲြျဖစ္လွ်င္ အိမ္မွ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဘီဒီေအ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဖက္စစ္ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္၍ လက္နက္ကုိင္တြယ္မႈ ကြၽမ္းက်င္သည့္ျပင္ တုိက္ပဲြအေတြ႔အၾကံဳလည္းရွိေသာေၾကာင့္ လူသတ္အဖဲြ႔အား အလြယ္တကူပင္ တြန္းလွန္တုိက္ခုိက္ပစ္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ လူသတ္အဖဲြ႔သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္သုိ႔မလာဘဲ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္မရွိေသာ အတြင္း၀န္႐ုံးသုိ႔ သြားေရာက္လုပ္ၾကံခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္ၾကံမႈၾကီး ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ၾကီးမားေသာဖခင္တုိ႔ ေမတၱာအဟုန္ေၾကာင့္ လူမမယ္ရင္ေသြးငယ္မ်ားအတြက္ စုိးရိမ္မကင္းျဖစ္ကာ “လုိလိုမယ္မယ္ ေပါ့ကြာ” ဟုဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အား အိမ္မွရဲေဘာ္မ်ား အား လက္နက္တပ္ဆင္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အတြက္ေတာ့ လုံး၀မစုိးရိမ္ဘဲ “ငါကေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ကုိလုပ္ၾကံမွာ မဟုတ္ပါဘူး” ဟုေျပာခဲ့ရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္တကယ္က်ေတာ့သူထင္သလုိ မျဖစ္ခဲ့။ သူခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ားဘာမွ မျဖစ္ပဲ သူကုိယ္တုိင္ကသာ (၁၉ - ၇ - ၄၇ ) ေန႔က မ႐ႈမလွ “ေရတိမ္နစ္” က်ဆုံးခဲ့ရရွာသည္။
ကံတရားက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားအားလုံးကုိ ဒဏ္ခတ္သလုိ ပ်က္ရယ္ျပဳ လွည့္စားလုိက္ျခင္းေပလား။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား၏ အဆုံးအမအရ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္ရမည္ဟု ညႊန္ျပထားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သုိ႔မွ မေမ့ႏုိင္ေသာ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ ကျဖစ္ရပ္ အေၾကာင္းျပန္ ေျပာင္း သတိရမိတုိင္း “သတၱ၀ါမွန္သမွ် ကံစီမံ ဖန္တီးရာသာ လုိက္နာ၊ နာခံေနၾကရသည္ပါတကား” ဟူ ေသာ အဂုၤတၱရနိကယ္ အဘိဏွ သုတ္ေတာ္လာတရားသေဘာ အတုိင္းဆင္ျခင္ႏွလုံးသြင္း၍ သံေ၀ဂဉာဏ္ ပြားမ်ားၾက ရန္သာရွိပါေတာ့သတည္း။
စတုိင္သစ္မဂၢဇင္း
(ဇူလုိင္လ၊ ၁၉၉၅)
Posts
မေမ႔ႏိူင္တဲ႔ရက္စြဲပါဗ်ာ..
မျမင္ခဲ႔ရေပမယ္႔ အဲဒီ
ေၾကကြဲဖြယ္ျဖစ္ရပ္ကို
ႏွလံုးၿငိဳးငယ္စြာနဲ႔ က်ေနာ႔
တစ္သက္ဘယ္ေတာ႔မွ
မေမ႔ႏိူင္ပါဘူး......
Although I can't express my feeling in words for martyrs, I read emotionally whoever write about them today. What a condolence........
Post a Comment