ငါေသရင္
ကိုၾကည္တစ္ေယာက္ စိတ္ေမာလူေမာႏွင့္ အခန္းျပန္ေရာက္လာသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မီးဖြားေပးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မီးဖြားေပးရ၊ အလုပ္ခြင္ဒဏ္ရာရသူေတြကို ျပဳစုကုသရ၊ တစ္ခါတေလ ထိုင္းရဲက ဖမ္းလို႔၊ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ဒုကၡေရာက္လို႔ ဆိုရင္လည္း ကိုၾကည္တို႔ ပါရသည္။
မီးဖြားေပးသည္ဆို၍ ကိုၾကည့္ကို ဆရာဝန္လား ထင္ၾကမည္။ ေဆးပညာ မဆိုထားႏွင့္ သူနာျပဳသင္တန္းပင္ ကိုၾကည္ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား တက္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ရင္း ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြကို အကူအညီေပးေသာ အဖြဲ႔တစ္ခုမွာ ဝင္လုပ္သည္။ အေျခအေန၏ လိုအပ္ခ်က္အရ သူနာျပဳသင္တန္း ရက္တိုေလးေတြ ေျပးတက္ရင္း သူနာျပဳဆရာ ျဖစ္လာရသည္။ ေနာက္ေတာ့ လုပ္ရင္းကပဲ အသားက်လာသည္။
ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြဘဝမွာ အဖက္ဖက္က အဖိႏွိပ္ခံဘဝျဖစ္သည္။ အလုပ္ရွင္ကႏွိပ္စက္၊ ထိုင္းရဲက ႏွိပ္စက္၊ ဒါတင္ မေကေသး၊ အရပ္သားထိုင္း ေတြကလည္း အႏိုင္က်င့္ၾကေသးသည္။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မေျပာႏွင့္၊ ရွိသင့္ရွိထိုက္သည့္ ဘတ္ ေခၚ အလုပ္သမားကဒ္ပင္ မရွိေတာ့ သူတို႔ဘဝမွာ ျပဳသမွ် ေခါင္းငံု႔ခံရသည့္ဘဝ။ ကေလးေမြးလည္း ေဆးရံုသြားလို႔မရ။ ေဆး႐ံုစရိတ္လည္း တတ္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ အလုပ္ခြင္ ေျချပတ္ လက္ျပတ္၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရင္လည္း ကိုၾကည္တို႔သာ အားကိုးရာ။
ဒီ့ထက္ဆိုးတာကေတာ့ နာေရးျဖစ္သည္။ ကိုၾကည္တို႔က လူနာေဆာင္ သေဘာ တန္းလ်ားေလးရွိသည္။ လံုးဝကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈလိုေသာ လူနာမ်ားကို ထားရသည္။ HIV ပိုး ကူးစက္ေနသူလည္း ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ နာတာရွည္ ေရာဂါႏွင့္ ေသရက္ ေစာင့္ေနၾကေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ လူသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသျပီဆိုရင္ ကိုၾကည္တို႔က အျပင္ သယ္ထုတ္ သြားသည္။ ေျပာရလွ်င္ ဒီအသုဘေတြကို ပို႔မည့္ေဆြမ်ိဳးဥာတိ လည္း မရွိၾကပါ။ သျဂၤဳိလ္ေပးဖို႔ရာလည္း ကိုၾကည္တို႔ တာဝန္။ ညေနေစာင္း ဒါမဟုတ္ ညဘက္ေလာက္မွာ လူနာေဆာင္ကေန အေလာင္းကို သယ္ထုတ္သြားျပီး ကိုယ့္ဖာသာ သင့္သလို သျဂၤဳိလ္ရသည္။ ကိုၾကည္ႏွင့္ ကိုေပါတို႔က ဒိုင္ခံ လုပ္ရသူမ်ား။ အေခါင္းဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံေငြေၾကး မရွိပါ။ ရွိသမွ်လူနာအတြက္ ေဆးဖို႔ဆိုတာေတာင္ အလ်ဥ္မီသည္ မဟုတ္ေသး။ မျဖစ္မေန ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္၊ အမွ်ေဝတာ ကေတာ့ ကိုၾကည္တို႔ လုပ္ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အသုဘ အေခါင္းဖို႔ေတာ့ မတတ္ႏိုင္။
ညေမွာင္မွ လူတစ္စုနဲ႔ အေလာင္းကို သယ္ထုတ္ျပီး ဖ်ာနဲ႔ပတ္ မီးသျဂၤဳိလ္ ရသည္။ လူနာေဆာင္က လူနာေတြကို ဒါကို မသိေစပါ။ သူတို႔ကေတာ့ အေလာင္းကို သယ္ထုတ္သြားတာသာ ျမင္သည္။ ဖ်ာနဲ႔ပတ္ျပီး မီးသျဂၤဳိလ္ လိုက္ရတာဆိုတာ ေသဖို႔ေစာင့္ေနသူေတြကို မသိေစတာ တရားသည္ဟု ကိုၾကည္တို႔ ထင္ပါသည္။ အေခါင္းဖိုးဆိုတာလည္း ျမန္မာ့မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရင္ မနည္းလွ။ ဘတ္ေလးေထာင္ကေန ေျခာက္ေထာင္ဆိုရင္ ျမန္မာေငြနဲ႔ ေျပာင္းတြက္ၾကည့္၊ တစ္သိန္းခြဲ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္။ ဒီမွာ ရိုးရိုးအလုပ္သမား တစ္ေယာက္၏ လုပ္ခတစ္လစာ အသာေလးရွိသည္။ မရြံမရွာႏွင့္ အႏြံတာခံႏိုင္ေသာ ကိုၾကည္ႏွင့္ တကိုယ္တည္းသမား ကိုေပါတို႔က အဓိက လုပ္ေပးၾကရသူမ်ား။ သူတို႔ အဖြဲ႔သားမ်ားသာ ဒီအခက္အခဲႏွင့္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ မလွပေသာ ေနာက္ဆံုးခရီးကို အတြင္းက်ိတ္ သိထားသူမ်ားသာ။
ကိုၾကည္ကေတာ့ စိတ္ထားတတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ဇနီးသည္ေၾကာင့္လည္း ေနသာထိုင္သာရွိပါသည္။ တစ္ကုိယ္တည္းသမား ကိုေပါကေတာ့ အႏိုင္ႏိုင္ထူထားရေသာ စာၾကည့္တိုက္ အစုတ္ကေလးမွ တရားစာအုပ္ေတြသာ တြင္တြင္ဖတ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ဒီေန႔လည္း ဖ်ာစုတ္ႏွင့္ျပီးရသည့္ အသုဘမွျပန္ခဲ့ေတာ့ ညကိုးနာရီ ရွိေနပါျပီ။ ကိုၾကည္ ထမင္းေတာင္ သိပ္မစားႏိုင္။ အိပ္ခ်င္လွသည္။ ေခါင္းခ်တာႏွင့္ကို အိပ္ေပ်ာ္သည္။ သန္းေခါင္ေရာက္မွ ေမာ္ဒယ္လ္ညံ့ညံ့ မိုဘိုင္းဖုန္းမွ စူးစူးဝါးဝါးျမည္သံေၾကာင့္ ကိုၾကည္လန္႔ႏိုး လာသည္။
အင္း…ဘာမ်ားျဖစ္ျပန္ျပီလဲဟု ကိုၾကည္စိတ္မသက္မသာ ေတြးမိသည္။ ျဖစ္ျပီေဟ့ဆို ညေရးညတာ မေရွာင္ သြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဖုန္းဆက္သူက ကိုေပါျဖစ္သည္။
“ေျပာ ကိုေပါ၊ ဘာျဖစ္ျပန္သလဲဗ်၊ ဘာေက့စ္လဲ”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါတစ္ခုေမးခ်င္လို႔ပါ”
ကိုေပါက တံု႔ဆိုင္းဆိုင္းေျပာသည္။ ဘာမွ မျဖစ္မွန္းသိေတာ့ ရင္ထဲက အလံုးၾကီးက်သြားေသာ္လည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး ညၾကီး သန္းေခါင္ ဖုန္းေခၚေသာ ကိုေပါကို ကြ်ဲျမီးတိုမိသည္။
“ကဲ…ေမးဗ်ာ၊ ေမး…ေမး”
“လူဆိုတာ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ၊ ေသတတ္တယ္ မဟုတ္လားကြ”
ခုမွ ကိုၾကည္ အထြဋ္အထိပ္ စိတ္တိုေတာ့သည္။
“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ နက္ျဖန္ေတာင္ ခင္ဗ်ား မာလကီးယားရင္ ယားသြားမွာဗ်”
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။
“ကဲ… ဒါပဲလားဗ်”
“ေနပါဦး။ ငါေျပာစရာ ရွိေသးလို႔ပါ၊ ငါအခု အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ့ တရားစာအုပ္ ဖတ္ေနတာ”
ကိုၾကည္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ စိတ္လည္း ဆိုးလွျပီ။
“ေအး…အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲဗ်”
“ဒါနဲ႔ အသုဘ အေခါင္းတစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲကြ၊ အနည္းဆံုးေပါ့ကြာ။”
ကိုေပါ စိတ္မွ မွန္ေသးရဲ့လားဟု ကိုၾကည္ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ အေလာင္းေတြျမင္တာမ်ားျပီးမ်ား ေၾကာင္သြားေလသလား။
“အနည္းဆံုးေတာ့ ဘတ္သံုးေထာင္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ဗ်”
“ေအး…ငါပိုက္ဆံစုထားတာ ႏွစ္ေထာင္ေတာ့ ရျပီကြ။”
ကိုၾကည္က ေအာ္ထည့္လိုက္သည္။
“အဲဒါ ဘာဆိုင္လဲဗ်”
“အဲဒါကြာ…ငါမင္းကို တစ္ခုမွာခ်င္တာ။ ငါျဗဳန္းကနဲ ေသရင္ တို႔ေတြ လုပ္ေနက်လို ဖ်ာလိပ္နဲ႔ပတ္ျပီးေတာ့ေတာ့ ငါ့ကိုမသျဂၤဳိလ္ပါနဲ႔ကြာ။ ငါစုထားတာမွာ လိုသေလာက္စိုက္ျပီး အေခါင္းေလးနဲ႔ေတာ့ လုပ္ပါ”
ကိုၾကည္ရင္ထဲမွ ေဒါသမ်ားျဖတ္ကနဲေပ်ာက္ျပီး ဝမ္းနည္းမႈမ်ားသာ လွိဳက္ကနဲ တက္လာေလေတာ့သည္။
သင္ကာ
ကုိသင္ကာ ဘေလာက္မွ ကူးယူပါသည္။
မီးဖြားေပးသည္ဆို၍ ကိုၾကည့္ကို ဆရာဝန္လား ထင္ၾကမည္။ ေဆးပညာ မဆိုထားႏွင့္ သူနာျပဳသင္တန္းပင္ ကိုၾကည္ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား တက္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ရင္း ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြကို အကူအညီေပးေသာ အဖြဲ႔တစ္ခုမွာ ဝင္လုပ္သည္။ အေျခအေန၏ လိုအပ္ခ်က္အရ သူနာျပဳသင္တန္း ရက္တိုေလးေတြ ေျပးတက္ရင္း သူနာျပဳဆရာ ျဖစ္လာရသည္။ ေနာက္ေတာ့ လုပ္ရင္းကပဲ အသားက်လာသည္။
ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြဘဝမွာ အဖက္ဖက္က အဖိႏွိပ္ခံဘဝျဖစ္သည္။ အလုပ္ရွင္ကႏွိပ္စက္၊ ထိုင္းရဲက ႏွိပ္စက္၊ ဒါတင္ မေကေသး၊ အရပ္သားထိုင္း ေတြကလည္း အႏိုင္က်င့္ၾကေသးသည္။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မေျပာႏွင့္၊ ရွိသင့္ရွိထိုက္သည့္ ဘတ္ ေခၚ အလုပ္သမားကဒ္ပင္ မရွိေတာ့ သူတို႔ဘဝမွာ ျပဳသမွ် ေခါင္းငံု႔ခံရသည့္ဘဝ။ ကေလးေမြးလည္း ေဆးရံုသြားလို႔မရ။ ေဆး႐ံုစရိတ္လည္း တတ္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ အလုပ္ခြင္ ေျချပတ္ လက္ျပတ္၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရင္လည္း ကိုၾကည္တို႔သာ အားကိုးရာ။
ဒီ့ထက္ဆိုးတာကေတာ့ နာေရးျဖစ္သည္။ ကိုၾကည္တို႔က လူနာေဆာင္ သေဘာ တန္းလ်ားေလးရွိသည္။ လံုးဝကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈလိုေသာ လူနာမ်ားကို ထားရသည္။ HIV ပိုး ကူးစက္ေနသူလည္း ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ နာတာရွည္ ေရာဂါႏွင့္ ေသရက္ ေစာင့္ေနၾကေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ လူသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသျပီဆိုရင္ ကိုၾကည္တို႔က အျပင္ သယ္ထုတ္ သြားသည္။ ေျပာရလွ်င္ ဒီအသုဘေတြကို ပို႔မည့္ေဆြမ်ိဳးဥာတိ လည္း မရွိၾကပါ။ သျဂၤဳိလ္ေပးဖို႔ရာလည္း ကိုၾကည္တို႔ တာဝန္။ ညေနေစာင္း ဒါမဟုတ္ ညဘက္ေလာက္မွာ လူနာေဆာင္ကေန အေလာင္းကို သယ္ထုတ္သြားျပီး ကိုယ့္ဖာသာ သင့္သလို သျဂၤဳိလ္ရသည္။ ကိုၾကည္ႏွင့္ ကိုေပါတို႔က ဒိုင္ခံ လုပ္ရသူမ်ား။ အေခါင္းဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံေငြေၾကး မရွိပါ။ ရွိသမွ်လူနာအတြက္ ေဆးဖို႔ဆိုတာေတာင္ အလ်ဥ္မီသည္ မဟုတ္ေသး။ မျဖစ္မေန ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္၊ အမွ်ေဝတာ ကေတာ့ ကိုၾကည္တို႔ လုပ္ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အသုဘ အေခါင္းဖို႔ေတာ့ မတတ္ႏိုင္။
ညေမွာင္မွ လူတစ္စုနဲ႔ အေလာင္းကို သယ္ထုတ္ျပီး ဖ်ာနဲ႔ပတ္ မီးသျဂၤဳိလ္ ရသည္။ လူနာေဆာင္က လူနာေတြကို ဒါကို မသိေစပါ။ သူတို႔ကေတာ့ အေလာင္းကို သယ္ထုတ္သြားတာသာ ျမင္သည္။ ဖ်ာနဲ႔ပတ္ျပီး မီးသျဂၤဳိလ္ လိုက္ရတာဆိုတာ ေသဖို႔ေစာင့္ေနသူေတြကို မသိေစတာ တရားသည္ဟု ကိုၾကည္တို႔ ထင္ပါသည္။ အေခါင္းဖိုးဆိုတာလည္း ျမန္မာ့မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရင္ မနည္းလွ။ ဘတ္ေလးေထာင္ကေန ေျခာက္ေထာင္ဆိုရင္ ျမန္မာေငြနဲ႔ ေျပာင္းတြက္ၾကည့္၊ တစ္သိန္းခြဲ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္။ ဒီမွာ ရိုးရိုးအလုပ္သမား တစ္ေယာက္၏ လုပ္ခတစ္လစာ အသာေလးရွိသည္။ မရြံမရွာႏွင့္ အႏြံတာခံႏိုင္ေသာ ကိုၾကည္ႏွင့္ တကိုယ္တည္းသမား ကိုေပါတို႔က အဓိက လုပ္ေပးၾကရသူမ်ား။ သူတို႔ အဖြဲ႔သားမ်ားသာ ဒီအခက္အခဲႏွင့္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ မလွပေသာ ေနာက္ဆံုးခရီးကို အတြင္းက်ိတ္ သိထားသူမ်ားသာ။
ကိုၾကည္ကေတာ့ စိတ္ထားတတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ဇနီးသည္ေၾကာင့္လည္း ေနသာထိုင္သာရွိပါသည္။ တစ္ကုိယ္တည္းသမား ကိုေပါကေတာ့ အႏိုင္ႏိုင္ထူထားရေသာ စာၾကည့္တိုက္ အစုတ္ကေလးမွ တရားစာအုပ္ေတြသာ တြင္တြင္ဖတ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ဒီေန႔လည္း ဖ်ာစုတ္ႏွင့္ျပီးရသည့္ အသုဘမွျပန္ခဲ့ေတာ့ ညကိုးနာရီ ရွိေနပါျပီ။ ကိုၾကည္ ထမင္းေတာင္ သိပ္မစားႏိုင္။ အိပ္ခ်င္လွသည္။ ေခါင္းခ်တာႏွင့္ကို အိပ္ေပ်ာ္သည္။ သန္းေခါင္ေရာက္မွ ေမာ္ဒယ္လ္ညံ့ညံ့ မိုဘိုင္းဖုန္းမွ စူးစူးဝါးဝါးျမည္သံေၾကာင့္ ကိုၾကည္လန္႔ႏိုး လာသည္။
အင္း…ဘာမ်ားျဖစ္ျပန္ျပီလဲဟု ကိုၾကည္စိတ္မသက္မသာ ေတြးမိသည္။ ျဖစ္ျပီေဟ့ဆို ညေရးညတာ မေရွာင္ သြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဖုန္းဆက္သူက ကိုေပါျဖစ္သည္။
“ေျပာ ကိုေပါ၊ ဘာျဖစ္ျပန္သလဲဗ်၊ ဘာေက့စ္လဲ”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါတစ္ခုေမးခ်င္လို႔ပါ”
ကိုေပါက တံု႔ဆိုင္းဆိုင္းေျပာသည္။ ဘာမွ မျဖစ္မွန္းသိေတာ့ ရင္ထဲက အလံုးၾကီးက်သြားေသာ္လည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး ညၾကီး သန္းေခါင္ ဖုန္းေခၚေသာ ကိုေပါကို ကြ်ဲျမီးတိုမိသည္။
“ကဲ…ေမးဗ်ာ၊ ေမး…ေမး”
“လူဆိုတာ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ၊ ေသတတ္တယ္ မဟုတ္လားကြ”
ခုမွ ကိုၾကည္ အထြဋ္အထိပ္ စိတ္တိုေတာ့သည္။
“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ နက္ျဖန္ေတာင္ ခင္ဗ်ား မာလကီးယားရင္ ယားသြားမွာဗ်”
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။
“ကဲ… ဒါပဲလားဗ်”
“ေနပါဦး။ ငါေျပာစရာ ရွိေသးလို႔ပါ၊ ငါအခု အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ့ တရားစာအုပ္ ဖတ္ေနတာ”
ကိုၾကည္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ စိတ္လည္း ဆိုးလွျပီ။
“ေအး…အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲဗ်”
“ဒါနဲ႔ အသုဘ အေခါင္းတစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲကြ၊ အနည္းဆံုးေပါ့ကြာ။”
ကိုေပါ စိတ္မွ မွန္ေသးရဲ့လားဟု ကိုၾကည္ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ အေလာင္းေတြျမင္တာမ်ားျပီးမ်ား ေၾကာင္သြားေလသလား။
“အနည္းဆံုးေတာ့ ဘတ္သံုးေထာင္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ဗ်”
“ေအး…ငါပိုက္ဆံစုထားတာ ႏွစ္ေထာင္ေတာ့ ရျပီကြ။”
ကိုၾကည္က ေအာ္ထည့္လိုက္သည္။
“အဲဒါ ဘာဆိုင္လဲဗ်”
“အဲဒါကြာ…ငါမင္းကို တစ္ခုမွာခ်င္တာ။ ငါျဗဳန္းကနဲ ေသရင္ တို႔ေတြ လုပ္ေနက်လို ဖ်ာလိပ္နဲ႔ပတ္ျပီးေတာ့ေတာ့ ငါ့ကိုမသျဂၤဳိလ္ပါနဲ႔ကြာ။ ငါစုထားတာမွာ လိုသေလာက္စိုက္ျပီး အေခါင္းေလးနဲ႔ေတာ့ လုပ္ပါ”
ကိုၾကည္ရင္ထဲမွ ေဒါသမ်ားျဖတ္ကနဲေပ်ာက္ျပီး ဝမ္းနည္းမႈမ်ားသာ လွိဳက္ကနဲ တက္လာေလေတာ့သည္။
သင္ကာ
ကုိသင္ကာ ဘေလာက္မွ ကူးယူပါသည္။
Posts
ကိုေအာင္ေရ၊
က်ေနာ္ေတာ့ ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္ၿပီး ကိုယ္ေသရင္၊ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေျမမွာဘဲ ေခါင္းခ်ခ်င္တယ္ဆို တဲ့စကားေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က ခရီးထြက္ေနရေတာ့ ေသတဲ့ေနရာ သခၤ်ိဳင္းဘဲ လို႔သေဘာထားလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အေခါင္းေလးနဲ႔ေတာ့ သၿဂၤိဳဟ္ခံခ်င္တယ္ဗ်။ ပကာသန ကို မမက္ေသာ္လည္း တစ္ဘ၀လံုး မေတာင္းတခဲ့သမွ်၊ ေသသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ခဏေလးေတာ့ အေခါင္းထဲမွာ လွေနခ်င္ေသးတယ္ လို႔ဘဲ ဆိုပါရေစေတာ့။
Post a Comment