ဇန္န၀ါရီ ၂၇

(ေက်ာင္းသူ/သားမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ)

၈ နာရီခဲြၿပီးမွ အိပ္ယာထတာေတာင္ လူက မူးေ၀ေ၀၊ မနက္ ၉ နာရီ အလုပ္ခ်ိန္မွီဖုိ႔ အေရးအေျပးအလႊား အလုပ္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္နုိင္ေသး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးမွ စာရြက္စာတန္းေတြ သိမ္းသင့္တာ ျပန္သိမ္းရတယ္။ သုံးႏွစ္အတြင္းမွာ စုထားတဲ့ က်န္းမာေရး စာအုပ္ေတြကလည္း မနည္းမေနာ။ ေနာက္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ျခင္းစီရဲ့ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ခ်က္ နဲ႔ က်န္းမာေရးသင္တန္း အေမးအေျဖ လႊာေတြကုိ မႏွစ္ကဟာနဲ႔ ဒီႏွစ္ဟာ ျပန္ခဲြထုတ္တယ္။
ေန႔လည္ပုိင္းမွာ တစ္လက်န္းမာေရး သင္တန္းအတြက္ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကုိ လုပ္အားေပး ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တုိင္ပင္ေရးဆဲြတယ္။ ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၁၅ မိနစ္မွာ ပါကလန္ေက်ာင္း မွာကေလး သုံးဆယ္ေက်ာ္ကုိ တီဘီ ေရာဂါအေၾကာင္းသိသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ျပန္ရွင္းျပၿပီး စာေမးပဲြစစ္တယ္။ ၃ နာရီ ခဲြမွာ ရုံးကုိျပန္ေရာက္ၿပီး ဓာတ္ပုံေတြကုိ ျပန္စစ္တယ္။ ဓာတ္ပုံအေဟာင္းထဲက က်ည္တစ္ေတာင့္ကို ေတြ႔ၿပီး က်ည္တစ္ေတာင့္ရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ကုိေရးဖုိ႔စိတ္ကူးမိတယ္။
ညပုိင္းမွာ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးၿပီးတင္တယ္။ ကုိေအာင္ဦး ဘေလာက္မွာ တရားနာတယ္။ ဘေလာက္တစ္ခ်ိဳ ႔ကုိ လုိက္ လည္တယ္။ နယ္စည္းမျခားဆရာ၀န္မ်ား အဖဲြ႔က အစ္မ တစ္ေယာက္ဆီကုိ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူအခု ရေနာင္း ကေနျပန္လာတာလမ္းမွာပဲရွိေသးတယ္တဲ့။ အေနာက္ၾကဆုံးအသုတ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ရုိဟင္ဂ်ာ ေလွစီးဒုက သည္မ်ား ရေနာင္းဘက္မွာ ဖမ္းမိလုိ႔ သြားၾကည့္ရတယ္တဲ့။ လူနာ ၄ ဦးကုိလည္း ရေနာင္းေဆးရုံၾကီးမွာ တင္ပုိ႔ ထားခဲ့ရ တယ္လုိ႔သိရပါတယ္။၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြခဏခဏၾကံဳေတြ႔ေနရပါတယ္။